Een heldere verbinding

Sommige mensen uit mijn 'inner circle' van familie en vrienden kennen mijn interesse in het grotere leven, het hiernamaals, contact met overleden geliefden, gidsen en beschermengelen. Ik heb allerlei boeken gelezen die mij meer inzicht gaven in de materie om ons heen, waar wij onderdeel van zijn, dat zich verder uitstrekt dan dit leven op aarde. Ik heb meermaals een medium bezocht. Heb getuigenissen gekregen van leven na de dood, via video, geschreven tekst, ervaringen van anderen, maar vooral door eigen ervaringen. 

Ik heb ervaren hoe het is om uit je lichaam te gaan en jezelf van een afstand te bekijken. Ik heb ervaren, op talloze manieren, hoe het is als een geliefde overledene contact met je maakt en laat weten, ik ben er. Ik heb directe boodschappen ontvangen van de andere kant met zeer heldere antwoorden op mijn vragen.

Heel vaak, echt heel vaak, krijg ik te maken met wegwuifreacties, scepsis, ongeloof, afstandelijkheid.  Reacties als: 

'Oh ja, jij houdt je daarmee bezig.' 
'Daar hoef je bij mij niet mee aan te komen.'
'En jij gelooft dat?'
'Ga toch eens leven.'
'Steek je energie liever in dingen die echt zijn.'

Ik heb het allemaal gehoord. En toch kan ik me er niet vanaf keren. Dat wil ik ook niet. Ik heb het zelf niet opgezocht, het heeft mij opgezocht. 

Heldere ervaringen

Ik heb allerlei bijzondere ervaringen gehad sinds mijn 17e jaar ongeveer. Ervaringen waar ik niets mee kon destijds, die ik niet begreep, maar die me nog altijd helder voor de geest staan. Daar kwam steeds meer bij. Iedere keer een ander puzzelstuk. Ik wist niet welke puzzel ik aan het leggen was, wist helemaal niet wat ik er allemaal mee moest, maar liet het zo. Een bijzondere ervaring op zichzelf. En nog een. En nog een. Ga zo maar door.

Langzamerhand werd mijn eigen overtuiging en 'weten' opgebouwd en uitgebouwd, zonder dat ik daar zelf erg actief mee bezig was. Ik merkte het meer aan mijzelf, als ik met volle overtuiging kon vertellen hoe het voelt om dood te gaan, om over te gaan, wat er dan allemaal gebeurt. Waar je naartoe gaat, hoe het daar is. Hoe kon ik dat weten? Ik had het nooit meegemaakt, toch? En toch was ik zo stellig, iets enorm groots nam plaats in mij en liet mij uitspreken wat voor mij zo vanzelfsprekend was, maar waarvan ik tegelijkertijd nog geen enkel begrip kon hebben.

Altijd botste ik tegen een muur op. Onbegrip, honend gelach. Ik was voornamelijk alleen met mijn overtuiging. Ik hield me veelal stil, tenzij me werd gevraagd hoe ik dacht dat het allemaal zat.

Verdieping en aanmoediging

Al die boeken die ik heb gelezen, waren er allemaal ter bevestiging, weet ik nu. Om te begrijpen wat ik had meegemaakt, om houvast te krijgen binnen al die ervaringen. Ik las eigenlijk vaak wat ik allang had gevoeld. Wel gaf het nog meer verdieping en aanmoediging om meer te leren én om niet langer stil te zijn.

Ik heb op basis van allerlei diep persoonlijke ervaringen een eigen beeld gevormd van hoe het moest zijn, hoe het allemaal werkt, in ons, om ons heen, in dit leven en daaraan voorbij. Dat beeld bleek heel nauwkeurig te zijn en kloppend met wat anderen ook delen, waar ik veel later pas bewust van werd, want eerder liet ik het vooral links liggen. Ik denk aan het verhaal van Anita Moorjani dat naar me toe kwam via een (inmiddels goede) vriendin die ik op dat moment nog helemaal niet kende. Alles wat Moorjani vertelde over haar bijna-dood ervaring en wat ze aan de andere kant zag, klopte met wat ik twintig jaar ervoor al eens had opgeschreven voor mezelf.

Warmte en liefde

Ik denk aan die ene keer bij een crematie. Ik zat aan tafel bij mijn ouders en een voor mij onbekende dame. We hadden het over degene die was overleden. Uit het niets vertelde ik hoe het voor haar was geweest om heen te gaan en dat ze tijdens het overlijden zelf al onderdeel werd van alle warmte en liefde aan de andere kant en dat ze tijdens het stervensproces ook al gedeeltelijk daar was. Tegelijkertijd met hier.

Die onbekende dame keek me diep in de ogen aan en zei: 'Precies wat jij nu vertelt en wat je omschrijft, vertelde mijn man nadat hij een bijna-doodervaring had gehad. Met alle details zoals jij ze nu beschrijft.'

Mijn ouders wisten niet zo goed wat ze hiermee aan moesten, we zeiden er verder niets meer over, maar die dame en ik deelden op dat moment iets groots dat over en weer schoot tussen onze blikken.

Vertrouwen

Ik ben voorbij het punt van stil zijn, van stilhouden. Het is niet voor niets dat ik zo vaak in gesprekken beland waar vragen worden gesteld over 'hoe het zit'. Het is niet voor niets dat ik al die ervaringen heb gehad en nog steeds heb. De connectie die ik ervaar is er niet voor niets. De aanmoediging die ik van de andere kant krijg om te delen wat ik weet, om te vertrouwen op wat ik weet en er iets mee te doen, die herhaalt zich.

Daarom schrijf ik dit.

Wil je meer weten over mijn werk als coach? Neem gerust een kijkje op www.natureflows.nl.