Je plaats innemen in het leven

Wat een mooie zin vind je niet? Je plaats innemen in het leven. Iets wat heel vanzelfsprekend lijkt, is het eigenlijk niet. Het is een bewuste actie, het is een bewuste manier van leven. Als je bedenkt dat je wordt geboren, dat je een naam krijgt die anderen mooi voor je vinden en waarnaar je geacht wordt te luisteren na een paar jaar. Dat je wordt gevormd door opvoeding, regeltjes, normen en waarden. ‘Zo doen we dat niet’, ‘Dit is niet verstandig’, dit is wel goed en dat is niet goed. Dat leer je als kind zijnde allemaal van anderen. Je voelt soms wel aan dat wat gebeurt niet leuk is, of dat je het zelf liever anders had gewild, maar als kind spreek je niet zo snel tegen. Ik deed dat tenminste niet vroeger en ik denk dat veel van jullie zich daarin herkennen. Je wordt gekneed, je leert in de pas te lopen en je wordt door je puberteit heen geduwd richting volwassenheid met een hele zak aan leefregels. 

En dan sta je op jezelf. Dan ga je je eigen leventje opbouwen, met heel veel vallen en ook weer opstaan. Ik kan van mezelf wel zeggen dat ik vanuit mijn beschermde opvoeding en jeugd niet echt klaargestoomd was voor wat komen ging. Ja, de praktische zaken gingen allemaal prima. De studie ook. Want daar deed ik enorm mijn best voor. Ik deed trouwens altijd mijn best en had de lat gigantisch hoog liggen.  

‘Stop existing, start living’ 

Ik moest sterk zijn, altijd. Dat heeft me geholpen om op de been te bleven als het heel moeilijk werd, bijvoorbeeld in relaties. Ondertussen kreeg ik door gebeurtenissen steeds minder vertrouwen in het leven en in geluk. Ik dacht eigenlijk niet dat dat voor mij was weggelegd. Ik ging meer en meer door met functioneren en raakte verder weg van mijzelf. Daar heb ik eerder ook al eens over geschreven. Ik raakte een keer met iemand in gesprek en hij zei: ‘Stop existing, start living.’ Ik keek hem aan ‘hoe durf je dat te zeggen’, maar voelde tegelijkertijd dat hij misschien wel gelijk had. Maar hoe moest je dat doen, leven? Echt leven? Ik wist het niet en dacht eerlijk gezegd ook niet dat dat voor mij was weggelegd. 

Ommekeer

Ohara Koson (1877-1945)

Ik weet nog heel goed het moment waarop over dat ‘leven’ een andere gedachte bij me binnenkwam. Ik was in mijn huisje in Utrecht. Ik wist niet hoe lang ik daar nog kon blijven, want ik werd al lange tijd ernstig gestalkt. Ik was me daar op die plek ineens heel bewust van mijn leven en dat ik het nog had. Ik ging de momenten na van de jaren ervoor en met name de zeer bedreigende situaties die heel recent waren, die ik door was gekomen. Ik voelde, ik had meerdere keren overleefd. Als het de bedoeling was dat ik al zou sterven, dan waren er zat kansen geweest. Het was niet gebeurd. Ik had alles op alles gezet om te blijven staan, om te vluchten, om te vechten, om me er niet onder te laten krijgen. En hier stond ik. Alleen, met mijn leven. Ik besefte op dat moment: als ik er na alles nog steeds ben, dan was het blijkbaar de bedoeling dat ik nog niet zou gaan. Dan heb ik hier nog dingen te doen en is het mijn tijd nog niet. Het klinkt vrij dramatisch als je dat soort dingen denkt als je nog maar in de twintig bent, maar zo was het. Voor mij was die gedachte een ommekeer. Ik was trots op mezelf, ik was heel sterk geweest en moest dat waarschijnlijk nog een tijd volhouden, maar uit het diepe besef dat het de bedoeling was dat ik leefde, putte ik nog meer kracht. 

Ik gunde mezelf het leven, meer en meer. Ik kon beetje bij beetje weer meer genieten. Eerst van heel kleine dingetjes, later ook weer van leuke dingen doen, omgang met anderen, erop uitgaan. Ik ging meer open staan voor wat het leven te bieden had. Ik deed weer mee!

Confronterend

Dit is één deel van een plek innemen in het leven, maar gaat vooral over deelname aan dingen die zich in je omgeving afspelen. Meedoen. Maar ik ging ook veel geld uitgeven aan dingen die ik mezelf gunde. Ik had dat wel verdiend vond ik. Kleding, mooie dingen. Het ging weer goed met mij en dat liet ik zien. Buitenwereld, weet ik nu. Het had niets te maken met daadwerkelijk gaan leven. Daadwerkelijk die plek innemen. Daarvoor was meer nodig. Het heeft jaren en jaren geduurd voordat ik ben waar ik nu ben, met meer besef over mijn eigen plek, mijn eigen rol én verantwoordelijkheid… Dat laatste ging écht starten op een bepaald moment dat me nog heel helder voor de geest staat. Een besef dat op dat precieze moment voelde als een mokerslag. Niet fijn en heel confronterend, maar het was het startpunt van mijn eigen diepgaande ontwikkeling. Ik zeg diepgaand omdat ik daarin heel diep ben gegaan en heel veel heb aangekeken. 

Wat was dan dat moment? Ik was inderdaad gevlucht uit mijn eerdere huis en had in een andere stad een huisje gevonden. De persoon die mij stalkte was achter mijn nieuwe adres gekomen en toen ik het huisje aan het schilderen was, werd aangebeld. Hij was het. Gelukkig kon hij niet meteen naar boven, want er was een intercom en beveiligde deur, maar hij was er en wat niet van plan om weg te gaan. Hij had een brief achtergelaten in de brievenbus en hij bleef aanbellen, om het huis cirkelen, toeteren, alles om te laten weten: ik ga niet weg. Totdat de politie kwam en hij in de boeien werd afgevoerd. Alles wat ik had gehad in mijn eerdere woonplaats leek zich hier te gaan herhalen, met één verschil: mijn eigen bewustzijn. Mijn eigen gevoel dat ik er (nog) mocht zijn. 

Grenzen

Hoe dan ook, in die brief stond dat ik ook een aandeel had in wat mij werd aangedaan. Dat ik ook schuldig was. Ik was niet duidelijk geweest. Hmm… niet duidelijk? En eerlijk gezegd wist ik waar hij het over had. Ik voelde me niet schuldig naar hem, maar was ik wel zo duidelijk geweest als ik zelf altijd had gedacht? Hij was enorm over mijn grenzen gegaan, maar.. had ik die dan wel duidelijk genoeg aangegeven? Ik zei dat ik geen relatie wilde, maar had hem wel binnengelaten toen hij voor de deur stond. Was dat ruimte geven? Zo gingen er nog eindeloos veel gedachten door mijn hoofd. Natuurlijk had hij niet mogen doen wat hij had gedaan. Ja, hij was een gevaarlijk persoon met psychische problemen, met een flink strafblad, bleek achteraf, maar had ik kunnen weten dat dit mij kon overkomen? Dat dit bestond? Dat iemand je dood wilde hebben? Zo ging ik nog wel even door. En het ging mij steeds meer dagen: ik had mijn grenzen niet duidelijk aangegeven. Ik had ‘nee’ gezegd, maar vaak heb ik ook niets gezegd. Dat was geen ja toch? Ik kwam er gaandeweg ook achter dat ik helemaal niet wist hóe ik mijn grens moest aangeven. En waar ik ze wel duidelijk had aangegeven, werden ze alsnog overschreden. Misschien was mijn manier van grenzen aangeven niet duidelijk genoeg? Mijn woorden waren duidelijk, maar ik kromp ineen als ik ze uitsprak, omdat ik wist wat er kon volgen. Ik was er wel, maar ik stond er niet. Waar was dit erin geslopen? 

Eigenwaarde

Als je weet wie je bent en waar je voor staat, dan kun je dat ook bewaken als het erop aan komt. Als je in je opgroeiende leven voor van alles bent behoed en de regels volgde, maar niet zelf bepaalde en dingen uitprobeerde, dan kom je ook niet zoveel dingen tegen die over je grens gaan. Ik had het onvoldoende geleerd. Mijn grens was een muur die ik had opgetrokken, maar dat was een pantser, dat kwam niet van binnenuit. Niet vanuit mijn bewust-zijn, niet vanuit een gevoel van eigenwaarde. 

Dit besef van mijn eigen rol in de ellende die ik had meegemaakt was heel pijnlijk. Het liet me ook inzien dat ik steeds weer dezelfde dingen in mijn leven kreeg, dat ik in een cirkel zat. Dat ik dit keer op keer terug zou krijgen totdat ik ervan zou leren. Hoe kon ik dit doorbreken? Wat moest ik doen? Waar moest ik beginnen? 

Nu was het tijd

Ik had al wel wat therapie gehad, wat toen tot niets had geleid, maar nu voelde ik vanuit mijzelf een motivatie om dichterbij mezelf te gaan staan, meer vanuit mezelf te gaan leven, mijzelf te ontdekken en beter te weten wie ik eigenlijk ben. Ik was tegelijkertijd ook heel bang om dit allemaal aan te gaan. Kon ik dat aan? Ik wist wat ik had weggestopt, als dat allemaal boven zou komen.. Ik dacht echt dat ik dat niet zou overleven. Toch ging ik het aan. Mede omdat ik over een paar jaar graag moeder wilde worden en ik wist dat ik iets moest doorbreken, wilde ik mijn eigen kind niet belasten met mijn trauma’s. Nu was het tijd om iets te gaan doen. 

Ik startte met yoga, met shiatsu-therapie, om mijn eigen lichaam meer te gaan voelen en me bewust te worden van spanning en blokkades. Tegelijkertijd begon ik met Bach-therapie, een bloesemtherapie waarbij verschillende bloesems inwerken op onbalans in je lichaam en geest en je stapje voor stapje terugbrengen naar waar je moet/mag zijn. 

Ik ben sinds die tijd steeds verder gekomen en daarmee steeds dichterbij mezelf. Ik kan zeggen dat ik mijn plek in mijn leven heb ingenomen. Dat is goed, maar ook vaak confronterend. Het gaat dan namelijk ook over alles aankijken, niet wegkijken, niet wegstoppen. Ontdooien wat altijd koud was, gaan voelen wat werkelijk aan de hand is. Vertrouwen op dat je er mag zijn. Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf, voor je acties en voor je eigen geluk. Het bij jezelf zoeken en niet bij anderen. Opmerken wanneer je ego met je aan de haal gaat en het weer terug leggen bij jezelf. 

Levensecht

Over ego gesproken.. Écht leven gaat wat mij betreft niet om het hebben van mooie spullen, aanzien, geld, de verste reizen maken, niets willen missen, overal en nergens zogenaamd geluk najagen. Dat is wat ik heel veel zie om me heen, echt heel veel en waar ik me vroeger ook meer door liet leiden. Ego dat ons laat geloven dat we van alles nodig hebben. Dat zijn wij niet zelf. Wat mij betreft staat dat heel ver af van wat ik hierboven probeerde te beschrijven, namelijk echt je plek innemen in je eigen leven. Bewustzijn van wie je bent en daarin verder groeien. Jezelf omarmen met alles wat er is, alles wat je meemaakt, wat je raakt. Trots zijn op jezelf voor waar je al staat. Genieten van de kleine dingen. Niet te hard oordelen over jezelf en een ander. Gelukkig zijn als je weer een jaar ouder mag worden. Om maar wat levensechte dingen te noemen. :)

Geniet van het weekend lieve mensen! 💛