Hey, het is oké

Ik heb net een heel mooie aflevering teruggekeken van De Verwondering. Heel af en toe kijk ik dit terug. Ik ben zelf niet zo van het strikt bijbelse, maar op de een of andere manier wordt in dit programma en vooral in deze aflevering juist het menselijke en misschien wel aardse belicht. Wie we zijn, wat moeilijk is en hoe je daar naar kunt of mag kijken. In deze aflevering kwam jeugdtrauma voor en de heling daarvan, waar jaren voor nodig zijn en wat misschien wel nooit helemaal lukt. Ik vond het een hoopvol en troostend gesprek dat uitnodigt om jezelf en je (of het) leven vanuit een nieuw perspectief te bekijken. 
Kijk hier als je interesse hebt.

Waarom sprak me dit zo aan? Waarschijnlijk omdat ik ook met heling bezig ben. Als je mijn vorige blogs hebt gelezen, weet je waar ik ongeveer vandaan kom en wat het effect kan zijn van trauma. Daar kun je van helen, zeker! Maar, een deel blijft ook gewoon bij je. Dat is niet erg, want dat hoort ook bij je. Ik kan dat zelf steeds meer accepteren. Ik denk dat daar de meeste heling in zit. Alles wat je meemaakt vormt je, heeft je gemaakt tot wie je nu bent. Je kunt dat heel hard wegstoppen en er van weg kijken. Je kunt het ook aankijken en dan zien wat er gebeurt. Misschien val je niet zo diep als je denkt. Misschien weet je niet wat je erover moet zeggen. Misschien krijg je tranen. Misschien word je stil. Misschien ga je praten. Misschien haal je je schouders op, omdat je het niet weet. Het is allemaal oké.

Iets doorbreken

Ik ben eigenlijk altijd heel streng geweest voor mezelf. Ik moest van alles. Moest sterk zijn, moest rechtop blijven staan, moest volhouden, moest blijven glimlachen, moest er op mijn best uit zien, moest de beste vriendin zijn, moest attent zijn, moest voor anderen klaarstaan.. en mocht vooral niet laten zien wat er allemaal achter die gesloten deuren gebeurde. Wat er in mijzelf aan de hand was. Ik ben daar op een gegeven moment afstand van gaan nemen. Zo ging het niet langer. Ik moest iets doorbreken, voor mezelf, maar ook voor de kinderen die ik heel graag wilde krijgen. Mijn eigen ballast moest worden opengebroken en scherven worden weggeveegd. 

Je plek innemen

Ohara Koson

Vanaf het moment dat ik dat proces inzette veranderde er iets in mij. Ik ging mezelf meer zien. Ik ging mijn lichaam weer voelen (oh wat voelde ik ineens veel spanning en pijn). Ik werd liever voor mezelf. Ik gunde mezelf steeds meer en voelde ook echt dat ik tekort was gekomen. Tekort aan liefde, aan respect, aan begrip. Dat was tekort vanuit de buitenwereld, maar ik realiseerde me ook dat ik mezelf daarin vooral heel erg tekort had gedaan. Ik zag mijn beschadiging, maar ging ook meer en meer mijn waarde inzien, mijn kracht, mijn liefdevol zijn. Ik mocht mijn plek gaan innemen. De muur ging naar beneden. Mijn blik ging van binnen meer naar buiten. 

Als je eenmaal zo’n proces in gang hebt gezet en het pantser hebt afgelegd, dan zet je die niet zomaar weer terug. Dat is ook niet de bedoeling, maar dat dit lastig kan zijn heb ik ook ervaren. Ik werkte als marketing manager bij een internationale organisatie. De druk was enorm hoog, de ego’s buitelden over elkaar heen. En ik, met mijn net verworven openheid en zachtheid, manoeuvreerde daar tussendoor. Daar was ik mezelf nog niet eens zo bewust van, tot het moment dat in mijn beoordeling naar voren kwam dat ik harder moest worden. Dat ik te gevoelig was en dat dit niet handig was in die positie. Het meer ‘mens zijn’ dat ik net had bereikt moest ik eigenlijk inleveren, zo voelde het. Ik kwam in de knel. Ik was toch op de goede weg? Ik stond dichterbij mezelf, was juist meer open gaan staan en ja, het is logisch dat als een muur weg is dat dan meer over en weer kan stromen, ook emotie. Wat voor mij persoonlijk de winst van de eeuw was, werd bij dit bedrijf als verlies bestempeld. We hadden beiden een ander beeld bij succesvol zijn. Ik trok mijn conclusie en wist, ik ga nooit meer terug naar hoe het was, hoe hard ik was. Ik ben gegroeid en nu word ik weer ingedrukt (en dus eigenlijk weggedrukt). Ik ging weg bij dat bedrijf. Dat zijn momenten dat je diep van binnen voelt: ga door op je eigen pad, want dat is goed.

Liever zijn 

Die gevoeligheid die heb ik nog steeds. Gevoel van minderwaardigheid kan ineens de kop opduiken. Of verlatingsangst. Ik kan ook heel gevoelig zijn voor gebrek aan waardering. Maar dat zijn gelukkig momenten. Meestal lukt het me om vanuit mezelf te blijven bewegen en weet ik dat ik zóóóó veel verder ben gekomen. Die terugvalmomenten zullen er blijven. Dat is het vallen en opstaan op de weg waarop je stap voor stap tóch vooruit komt. Het is heel normaal dat het goed gaat, maar soms ook wat minder. Dat heeft iedereen, behalve op social media natuurlijk. 😉 Het is juist winst als je de momenten waarop het minder gaat, om wat voor reden dan ook, kan zien voor wat ze zijn: momenten waarop het minder gaat. Accepteren zorgt ervoor dat ze sneller voorbij gaan. Dat besef is onderdeel van het liever zijn voor jezelf. 

En dat ‘liever zijn’ dat kunnen heel wat mensen heel goed gebruiken. Er is nogal wat strengheid en oordeel naar onszelf. Waar we allemaal aan moeten voldoen. Hoe perfect het moet zijn. Hoe gladgestreken. Hoe goed je alles onder controle hebt en houdt. Hoe we willen overkomen. Dat je je gevoel maar beter voor jezelf kan houden. Dat je altijd moet doorgaan. Dat je je verloren voelt, maar je moet presenteren als de winnaar, want zo kennen mensen je toch? Wat zou het helpen als je die ideeën en het moeten een beetje los kon laten.  

Perspectief

Ik heb mezelf de afgelopen maanden ook weer meer onder de loep genomen. Hoe zit het met het coachen? Wat wil je met de stiltewandelingen? Hoe gaat het met Nine Star Ki? Wat staat die website daar mooi te wezen, maar maak ik waar wat daar op staat? Nee, als je het zo strikt bekijkt niet. Maar tegelijkertijd maak ik het meer dan waar! Gaat het namelijk in de basis niet over persoonlijke groei? Dichterbij jezelf komen? Ik zet weer flinke stappen! Wat ik voor een ander kan betekenen, doe ik ook voor mezelf. Is dat niet waar het mee begint?

Hoe dan ook, ideeën stromen, dingen komen op mijn pad en ik voel enthousiasme. Ik ben daarnaast 'in progress/process' als het gaat om mijn uiterlijk. Ik laat mijn haar grijs worden en dat brengt ook best een en ander teweeg. In mijzelf, hoe ik naar mezelf kijk. Hoe anderen reageren op deze stap en wat ik daarbij voel. Het plaatje verandert, wat doet dat eigenlijk met me? Hoe wordt er nu en straks naar mij gekeken? Raakt mij dat wel of niet? Voor mij voelt het heel goed dat ik dit doe, ik heb er ook vertrouwen in dat ik straks nog steeds dezelfde ben, of misschien nog wel meer mezelf ben. Ondanks dat anderen misschien aangeven dat ze me zo niet kennen of zich afvragen waarom ik iets doe waardoor ik er mogelijk iets ouder uit ga zien. Of minder jong, het is maar hoe je het bekijkt. Of misschien wel jonger! Stel dat ik me over bovenstaande helemaal niet druk maak en ik juist vrij ben van dat alles. 😉
Allemaal nieuwe perspectieven. 

Ook hiervan denk ik: hey, het is oké. Ik ben nieuwsgierig naar wat komt en heb goede energie. Ik sta open en laat me een beetje meevoeren met wat zich aandient. 

Laat het maar komen zoals het is.