Het is ochtend en dit onderwerp zit maar in mijn hoofd. Ik krijg er zelfs maagpijn van. Denk ik een teken dat het goed is dat ik hier iets mee doe. Oordeel is een punt dat diep in mij zit verankerd. Herken je dit? Tijd om het iets meer aan te kijken. Ik ga wel eerst. 😊
Heel veel, echt heel veel mensen die ik ken lopen rond met een lading oordelen. Oordeel van anderen, maar ook oordeel over zichzelf. We zijn streng voor onszelf. Die lat ligt zo hoog! Doe ik het wel goed genoeg? Moet ik niet nog meer doen? Vinden anderen mij wel leuk of lief? Presteer ik goed genoeg? Ben ik wel mooi genoeg? Zorg ik wel goed genoeg voor iedereen? Voldoe ik aan alle verwachtingen?
Verwachtingen
Nee, natuurlijk niet. Je voldoet niet aan alle verwachtingen. De vraag is alleen: is dat erg? Zijn die verwachtingen wel reëel? En ook al zijn ze reëel, wil je er eigenlijk nog wel aan voldoen? Wat doen we onszelf aan? Ik moet even denken aan die processie in een Aziatisch land, waar het gebruikelijk is om jezelf al lopend te geselen, tot bloedens toe. Wij doen niet veel anders eigenlijk, dag in dag uit. Wij zien geen bloed, maar raken wel gewond.
Als kind al deed ik mijn best om het zo goed mogelijk te doen. Om me netjes te gedragen, in de pas te lopen, niet teveel buiten die lijntjes te gaan en een voorbeeldig kind te zijn. Vooral bij verjaardagen wist ik precies wat me te doen stond. En iedereen vond mij en mijn zusje lief. Och, we waren zo lief en gedroegen ons zo voorbeeldig. Als we weggingen van de verjaardag dan zeiden onze ouders hoe trots ze op ons waren en dat we het zo goed hadden gedaan. Hé, als je het dus goed doet, dan zijn je ouders trots op je. Dat zijn verbindingen die je als kind maakt. Het wordt onderdeel van je programmering.
Programmering
Dingen die je in je kindertijd meemaakt, die je pijn doen, je diep kwetsen, of die je angstig of onzeker maken, kunnen in diezelfde programmering gaan zitten als je als kind niet wordt geholpen om met die gevoelens om te gaan. En zelfs ook al krijg je ondersteuning hierbij, het kan alsnog in je systeem gaan zitten. Met die programmering ga je verder je puberteit en jongvolwassenheid in. De een lost zelf delen van die programmering op, door zich los te maken en een eigen weg te kiezen. Dat vraagt kracht en een bepaald karakter. Een ander gaat door met het zoveel mogelijk voldoen, want dat doe je nu eenmaal, en neemt de programmering verder mee op pad. Ik hoorde bij die tweede groep.
Minderwaardig
In mijn puberteit en voor in de twintig was er een en al oordeel over mij, zeker als het aankwam op relatiekeuzes (waarvan ik nu weet dat het geen kwestie was van keuze, maar van geen ‘nee’ kunnen zeggen en minderwaardigheid). Hier kwam nog de veroordeling bij, de schaamte die over je werd uitgesproken. Ik denk dat er bijna niets heftiger is dan een strenge veroordeling. Je wordt op zo’n moment tot ‘niets’ teruggebracht. Als een ander zo’n oordeel over je uitspreekt, dan ga je zelf ook geloven dat je niets meer waard bent. Je hebt iets fout gedaan en er wordt afstand van je genomen. Of je hebt iets gedaan dat niet past bij de verwachtingen die er bestaan en je wordt in de steek gelaten. Schande!
Ik kan je vertellen dat dit niet de beste basis is om verdere stappen in de grote wereld te zetten. Ik kan gerust zeggen dat een groot deel van de ellende die op mijn pad is gekomen te maken had met de minderwaardigheid die ik voelde over mezelf en met de grote eenzaamheid die daarmee gepaard ging. Je trekt vervolgens nog meer aan van wat je eigenlijk niet wilt hebben.
Doen of het niet zo is
Er zijn heel veel mensen die dingen meemaken in hun leven die diepe littekens veroorzaken. Zoals ik al zei: iedereen gaat hier anders mee om. Ik merk alleen wel de tendens, in ieder geval bij mensen om me heen, maar zeker ook in onze maatschappij, om er vooral niet over te praten. Hier zit dat oordeel weer in, dat stemmetje in je hoofd: ‘ze zien me aankomen’, ‘straks denken ze dat ik zwak ben of dat ik het niet kan’.
Als we doen of het niet zo is, dan is dat makkelijker. We stoppen het weg en gaan door. Het is alleen wel goed om je af te vragen, als ik het wegstop, waar gaat het dan naartoe?
Onverwerkt verdriet, onzekerheid, angst wat niet geuit of getoond wordt, wat je niet aanpakt of uitspreekt, dat zet zich vast in je lichaam. Nu had je daar al die programmering bij zitten. Hoe meer verdriet, angst, onzekerheid daarbij komt dat niet wordt verwerkt, hoe dieper het in je cellen gaat zitten. Dit vastzetten in je lichaam heeft als gevolg dat je fysieke klachten krijgt of zelfs echt ziek kan worden. Dit heb ik tijdens de sessie met het medium twee weken geleden weer extra bevestigd gekregen. Angst zet zich vast in je lichaam en maakt je ziek. Nu heb ik hier al aardige stappen in gezet, maar het blijft een ding. Ik ken bijvoorbeeld angst om niet gezien te worden, om niet te worden gewaardeerd. Ik ben ook bang voor afwijzing. Eén en één is twee; dit is zo terug te voeren op het oordeel dat zo vaak langs is gekomen, het daadwerkelijk afgewezen worden.
Ruimte voor jezelf
Hoe kun je zelf stappen zetten om voorbij dat oordeel en die angst te gaan?
Allereerst zoek je het bij jezelf. Het oordeel dat je over jezelf hebt aankijken. Omdat dit zo diep verankerd zit in je systeem, met alle gevolgen van angst, onzekerheid, minderwaardigheid die eraan kleven, kom je hier niet een, twee, drie. Dit kost tijd en vertrouwen. Ga het toch aan, ook al is het in kleine stapjes!
Het helpt om je gevoelens voor jezelf duidelijk te maken. Hoe gaat het met je? Hoe voel je je? Maak ruimte voor je gedachten en emoties. Ze zijn van jou en ze mogen er zijn. Alles wat van jou is mag er zijn.
Hoe kan je meer ruimte maken voor dat stukje van jou? Bijvoorbeeld door een wandeling te maken in de natuur. Door wat milder en liever te zijn voor jezelf. Ik heb zelf lange tijd een Labradorietsteen bij me gedragen. Wel een jaar denk ik. Labradoriet ondersteunt bij het ruimte scheppen, het beschermen van mijn eigen energie en het tegenhouden van negatieve energie uit mijn omgeving. De steen vermindert angst en geeft meer zelfvertrouwen.
Het helpt mij ook altijd erg om dingen op te schrijven (ik heb bijvoorbeeld nu al geen maagpijn meer). Ik heb altijd geschreven als ik iets kwijt moest, als ik mijn gevoelens probeerde te ontrafelen, of om het wat rustiger te krijgen in mijn hoofd. Het helpt ook om wat vaker van je af te praten, met een vriend of vriendin, met je partner. Daar waar het veilig is en waar je jezelf mag zijn, zonder oordeel.
Wat je anders zou willen
Als je voor jezelf meer duidelijk hebt hoe het met je gaat, wat je niet fijn vindt, waar je ongelukkig van wordt, of wat je graag anders zou willen dan kan je daar in kleine stapjes naartoe werken. Hoe dan ook moet je dus eerst meer terug naar jezelf en aandacht hebben voor wat zich in jou afspeelt. Ook dit het liefst zonder oordeel.
Het helpt echt om hier aandacht aan te schenken. Weet je waarom? Hoe meer je onzekerheid en minderwaardigheid in jezelf voedt, hoe meer je situaties en mensen aan blijft trekken die dit vergroten. Andersom werkt het ook zo, hoe meer eigenwaarde en vertrouwen, hoe meer je situaties en mensen aantrekt die je eigenwaarde en zelfvertrouwen voeden.
(H)erkenning
Vanaf het moment dat je jezelf meer bewust bent van je (oordelende en negatieve) gedachten en gevoelens, vallen ze je ook meer op als je in situaties bent waar er oordeel heerst, of waar je angst of onzekerheid wordt getriggerd. Op je werk bijvoorbeeld, misschien thuis of in een andere situatie. Je zult je meer gewaarworden van wat gebeurt en wat er op dat moment in jouw lichaam gebeurt. Wat je gevoel dan is. Je gaat een soort voelsprieten ontwikkelen en je gaat situaties waarin jij je niet meer fijn voelt, of wat niet meer goed is voor jou, beter (h)erkennen.
Zeggen wat je vindt
Vanaf het moment dat je daar bent, kun je stap voor stap meer voor jezelf op gaan komen, zeggen wat je vindt, aangeven wat jij nodig hebt. Ook dat gaat met kleine stapjes. Jouw eigen behoefte kenbaar maken, of een grens aangeven, is spannend. Vooral als je diep van binnen bang bent wat de ander dan over jou denkt. Veel mensen zijn zich er niet eens van bewust dat ze over jouw grens stappen. Een reactie als: ‘Ik merk dat ik het niet zo fijn vind hoe dit nu gaat’, kan wonderen doen. Je blijft vriendelijk, maar geeft wel aan dat het voor jou niet prettig is op deze manier. Waar je bang bent voor oordeel, zul je vaak begrip krijgen en medewerking om het anders aan te pakken, zodat het voor iedereen goed werkt. Schouderklop! Ik heb dit echt bewust geoefend. Wat zou de reactie zijn als ik dit zeg? Knalt de deur dicht, of blijft de deur open? Meestal het laatste heb ik gemerkt.
Wat ik zelf heel duidelijk merk, is dat hoe dichter ik bij mezelf ben gekomen, hoe meer zelfvertrouwen ik (weer) heb opgebouwd, hoe beter ik kan blijven staan als er wel een oordeel komt. Het is en blijft pijnlijk, maar ik kan terugkeren bij mezelf. Ik kan blijven geloven in mezelf en ik kan nog steeds mijn eigen pad blijven volgen. Oordeel van de ander wordt op die manier steeds iets minder bepalend, hoewel ik nog steeds merk dat het erg kan steken.
Hopelijk bereik ik ooit het punt dat ik een oordeel kan laten zijn voor wat het is. Dat ik het misschien niet eens meer hoor. Dat het niet meer bij mij aankomt, en het dus teruggaat naar degene die het uitsprak.
Een fijn weekend lieve mensen! Wees lief voor jezelf.
