Afstand van jezelf - deel 2

De vorige keer schreef ik hoe je afstand van jezelf kan nemen, door niet meer te voelen hoe het met je gaat, of als je je daar bewust voor afsluit. Er is ook een andere manier van afstand nemen van jezelf, ook wel ‘uit je lichaam gaan’. In mijn eerste blogpost tipte ik dit al even aan. Mensen die een bijna-dood-ervaring (BDE) hebben gehad, weten hoe je gescheiden kunt worden van je lichaam en hoe het voelt om erboven te zweven en te zien wat er ondertussen met je lichaam gebeurt. Sommigen gaan tijdens zo’n BDE zelfs nog verder weg en gaan een heel andere dimensie binnen, totdat ze worden teruggezonden, omdat ze bijvoorbeeld nog dingen te doen hebben op aarde en hun tijd nog niet is gekomen. 

Ver van mijn bed

Nu is dit voor heel veel mensen een grote ‘ver-van-mijn-bed-show’, veel te zweverig, of zelfs onmogelijk. Ik heb zelf vroeger, zeg voor mijn 20e, ook nooit stilgestaan bij deze mogelijkheid. Ik voelde wel dat je geest en lichaam iets anders zijn en ik dacht ook wel dat er ‘meer’ moest zijn waar je geest dan naartoe gaat na je overlijden, maar hoe dat dan ging, dat wist ik ook niet. Het was misschien meer hoop dan weten of geloven. Vaak word je zelf wijzer door ervaringen. Dat was hier ook het geval. Nu zou ik het trouwens ook eerder hebben over de ziel in plaats van de geest. Waarom weet ik niet. De geest dekt voor mij onvoldoende de lading van wat ‘overgaat’ en meer nog: waar je naartoe teruggaat.

Hoe dan ook. Toen ik studeerde, ik denk dat ik in mijn 2e of 3e jaar zat, hadden we college Franse spreekvaardigheid. Ons werd gevraagd om iets over onszelf te vertellen of over iets wat we hadden meegemaakt. Zonder erbij na te denken vertelde ik dat ik die nacht had gedroomd dat ik doodging. Het flapte er zo uit. Ik was gebeten door een slang en ik voelde dat ik uit mijn lichaam werd getrokken, tot ik boven mijn lichaam hing en ik zag hoe ik echt stierf. Ik was helemaal niet verdrietig en bang, maar was juist heel rustig en voelde me heel licht. Ik was helemaal ontspannen en bekeek alles van een afstandje. Alles was zacht om mij heen. Ik werd wakker en mijn droom stond me heel helder voor de geest. Nu nog trouwens weet ik precies waar ik was in mijn droom, wat er gebeurde, hoe het voelde. Ik had voor mijn gevoel echt iets doorgekregen en voelde een enorme geruststelling. Ik had nooit eerder zo’n soort droom gehad. 

Bij dat college vertelde ik erover. Meteen erna voelde ik een soort ongemak, mensen om mij heen werden een beetje stil. De docente zei dat dit echt heel bijzonder was wat ik had meegemaakt. Ja, inderdaad.. Ik zag het toen puur als een droom, maar wel een fijne en geruststellende. 

Op twee plekken tegelijk

Misschien een half jaar tot een jaar later maakte ik weer iets mee. Ik zat in een verschrikkelijke relatie tijdens (een deel) van mijn studententijd. Toen we een keer echt ruzie hadden en de sfeer heel dreigend was in mijn kamer en ik bang was wat er zou gebeuren, hield ik me een beetje schuil achter een meubelstuk. Op dat moment dat ik daar zat, was ik tegelijkertijd ergens anders in diezelfde kamer. Ineens. Dus ik zat verscholen en op twee meter afstand was ik óók en ik keek naar mezelf. Ik voelde heel duidelijk dat ik op dat moment op twee plekken tegelijk was. Ik was uit mijn lichaam. Misschien uit zelfbescherming, dat weet ik niet. Ik weet wel dat ik nooit meer ben vergeten hoe dat was. Ik heb dit wel eens verteld tegen familie, ook wel tegen vriendinnen. De meest gehoorde reactie: ‘Wat ik vertelde was niet mogelijk en kon ik misschien beter zien als een wens om op dat moment niet op die plek te zijn.’ Ik wist zelf dat mijn ervaring iets heel anders was. 

Dit soort ervaringen neem je mee en soms komt daar meer bij, wat alleen maar meer bevestiging geeft. Zoals het verhaal van een heel dierbare vriend. Hij was pastor bij de kerk in Zwolle waar ik nop een middag naar binnen was gestapt om wat meer duidelijkheid te krijgen over hoe het nu allemaal zat. Ik had behoefte aan een gesprek. Dat dit in zou leidden tot een heel bijzondere vriendschap waarin we van alles over het leven bespraken, dat kon ik toen nog niet weten. Soms kruisen mensen je pad en weet je achteraf dat dat niet voor niets was. 

Levensveranderende ervaring

Hoe dan ook, hij vertelde bij een van onze eerste gesprekken dat hij een BDE had gehad, jaren geleden. Hij vertelde dit toen ik had gepraat over bovenstaande ervaringen. Wat ik had meegemaakt kon wel kloppen. En hij begon ook te vertellen. Hij had een paar jaar ervoor een hartstilstand gehad en was in een tunnel van licht terecht gekomen. Daar had hij ook zijn eerder overleden vrouw gezien. Hij werd vervolgens teruggehaald. Dit is de héél beknopte versie. Ja, hij was getrouwd geweest en had na haar dood besloten om zijn studie theologie op te pakken en toch voor het priesterschap te gaan. Daar kwam hij dan aan als nieuwe priester in een parochie waar de leden ten eerste niet te spreken waren over het feit dat hij getrouwd was geweest én ook nog een gezin had. En die bijna-dood-ervaring dat was helemaal taboe in de kerk. Hij werd erop aangekeken. Ondanks dat sprak hij er open over. Ook voor hem gold, hij kon wel doen of het niet was gebeurd om de lieve vrede te bewaren, maar hij wist beter. Hij had het zelf meegemaakt en hij kon er niet omheen. Het was een levensveranderende ervaring voor hem geweest. Voor mij voelde het destijds als een bevestiging van wat ik zelf had meegemaakt. En er ging bij mij een deurtje open naar ‘wat er nog meer was’. Het werd concreter en ik vertrouwde volledig in het verhaal van deze zeer integere, wijze man met al zijn levenservaring. 

Sinds die tijd heb ik meer geleerd en gelezen over dit onderwerp. Ik ging meer opzoeken, had interesse om er meer over te weten, om meer ervaringen te horen. Ik las het boek van de neurochirurg Eben Alexander die jaren geleden naar buiten trad als wetenschapper die een BDE had gehad, ook al kon dit helemaal niet volgens zijn eigen wetenschap. Hij had dit meegemaakt en moest het delen met de wereld, het onderwerp openbreken. Hij hoopte dat de wetenschap ook een deurtje zou openen naar de mogelijkheid van een BDE. Ik schreef in mijn eerste blog al over de video van Anita Moorjani die ik had bekeken en waarin precies datgene werd beschreven en verteld wat ik in mijn eentje in alle jaren ervoor aan elkaar had geknoopt (bekijk hier een megakorte versie van haar verhaal). Hoe het voelt om uit je lichaam te gaan, waar je dan naartoe gaat, dat er geen tijd en plaats meer bestaat, dat je overal tegelijk kunt zijn, dat je in een groot energieveld/rijk/'realm' terechtkomt waar niets is dan onvoorwaardelijke liefde. 

Meer bewust

Dat beeld dat ik heb is nu nog veel meer gevormd. Zo sterk dat ik niet meer kan spreken van ‘geloven’, maar eerder van ‘weten’. Ook daar wordt met de nodige scepsis op gereageerd in mijn omgeving. Hoe kan ik dat weten? Tja, hoe kan ik omschrijven hoe het voelt als je doodgaat en wat er dan met je gebeurt, als ik zelf nog leef? Hoe kan het dat wat ik omschrijf, over het doodgaan zelf en de uren ervoor, tegen een wildvreemde die ik ontmoet bij een crematie precies klopt met wat haar man haar vertelde toen hij een BDE had gehad? Hoe kan het dat ik uit mijn lichaam ben geweest? Hoe kan het dat ik sindsdien geen angstgevoelens meer heb bij ‘doodgaan’? Het zijn allemaal vragen die ik mezelf heb gesteld en waar ik door de jaren heen meer en meer antwoorden op heb gekregen. 

Mij is weleens gevraagd waarom ik me zo met dit soort onderwerpen inlaat, waarom ik dit niet loslaat en gewoon ga leven. Ik zie het anders. Ik leefde gewoon, nu leef ik in veel vollere en bredere zin. Een leven dat groter is én verder reikt dan je hier op aarde kunt beseffen. Ook al heb ik aardig wat dingen mogen ervaren, ook ik heb nog maar een púntje aangeraakt. Ik ontwikkel me iedere dag iets meer en word me stap voor stap meer bewust, van mijn eigen intuïtie en van de verbinding die vanuit die grotere energie kan worden gelegd. Dat is de reden waarom ik dit beschrijf en mijn ervaringen deel. Ik hoop ermee bij te dragen aan een groter Bewust-Zijn.

Veel liefs 💗

Afstand van jezelf - deel 1

Er is een onderwerp dat ik graag wil beschrijven. Omdat ik er zelf veel mee te maken heb en heb gehad, maar ook omdat ik het in mijn omgeving veel zie. 

Het gaat over afstand nemen van jezelf. Dat kan op meerdere manieren, door de verbinding kwijt te raken met je lichaam en alles wat je lichaam je wil vertellen en direct daaraan verbonden, de verbinding met wie je van binnen bent, je emotionele zelf. Er nog een andere manier, waar ik meer over zal vertellen in deel 2 dat de volgende keer verschijnt.  

Niet zeuren

Ik ben van huis uit vrij rationeel opgevoed. Ik denk dat veel mensen van mijn leeftijd (eind 40) dat herkennen. Niet teveel zeuren en doorgaan. Niet blijven hangen in emotie, maar hup vooruit! Als je dat meekrijgt en je komt in situaties terecht die verdriet doen, die stress geven, die trauma opleveren, dan zal de eerste neiging niet zijn om daar eens uitgebreid bij stil te staan. Ten eerste weet je niet hoe je dat moet doen. Ten tweede, als je dat niet goed kent, dan kan het heel oncomfortabel zijn en zelfs beangstigend. Je moet namelijk controle houden, blijven staan en doorgaan. 

De paradox hierin is, dat hoe meer je op deze manier denkt controle te behouden en niet teveel binnen te laten komen, hoe meer je eigenlijk controle verliest en meer en meer op afstand komt van jezelf, van wie je bent en wat je nodig hebt. 

Ikzelf was mega-expert in het doorgaan en vooral negeren van signalen die mijn lichaam gaf. Signalen waarvan ik nu weet dat ze niet alleen over mijn lichaam gingen, maar nog veel meer over emotionele ballast. Als je alles wat binnenkomt, wat pijn doet, wat verdrietig is, opbergt in laatjes, dan is het daarmee niet weg, je hebt het alleen onzichtbaar gemaakt. Ondertussen zet het zich vast in je lichaam, steeds meer, steeds vaster. 

Stilgelegd

Het is al een hele tijd geleden, maar aan het einde van het jaar 2000 startte ik met een nieuwe baan. Ik had een paar jaar bij een Amerikaans bedrijf gewerkt als Inside Sales en was daar volledig aan mezelf voorbij gegaan. Als het nooit genoeg is en er altijd meer resultaat behaald moet worden, dan stop je nooit, ook al kan je eigenlijk niet meer. Ik had ontslag genomen en had dus een nieuwe baan waar het er heel anders aan toeging. Daar was de sfeer ontspannen, het was gezellig. Ik werkte er nog geen maand of ik knalde met mijn hoofd heel hard op een balk boven een trapgat. Zware hersenschudding, het begon te dansen voor mijn ogen. Ik kon niet meer werken en was, zo zag ik later, letterlijk stilgelegd. Ik was thuis herstellende van de hersenschudding, wat vrij lang duurde. Ondertussen kreeg ik vaker nachtmerries en ik herbeleefde nare situaties uit een eerdere relatie. Ik ging naar de huisarts met mijn verhaal. ‘Ik heb mijn hoofd gestoten, heb heel erg hoofdpijn, maar ik merk ook dat er meer is los geschud..’. Ik bleek een whiplash te hebben opgelopen, waarvoor ik werd doorverwezen  naar de fysio. Ook kon ik een afspraak maken met een psycholoog. 

Die psycholoog, dat vond ik maar niks. Ik stond niet open en deed er alles aan om haar geen toegang te geven. Ik vond haar geen goede psycholoog, haha. Nu weet ik dat ik zelf alles aan het saboteren was, maar toen stond ik volop in verdedigingsstand. 

IJskoud

De fysio was een ander verhaal. Ik kwam bij haar en ze gaf me aan dat alles vastzat, of ik dat niet had gevoeld. En mijn hele lichaam was koud, ijskoud. Merkte ik dat niet? Nee.. Na de behandeling werd ik helemaal omwikkeld met warme handdoeken waar ze verwarmde honingraten bij schoof. Ik voelde de warmte binnenkomen. Ik weet nog dat ik me gekoesterd voelde en veilig. En tegelijkertijd begon ik te trillen op die bank en te huilen. Die warmte maakte blijkbaar iets in me los dat ik al lange tijd had ingehouden. In de volgende sessies gaf ze me dezelfde warm(t)e behandeling. 

Ik werd me op dat moment bewust van het feit dat ik blijkbaar al heel lang heel koud was geweest, maar dat ik daar geen erg in had gehad. Ik had niets gevoeld. Hoezo had ik dat niet gevoeld? Hoe kon dat? Hoe kon het dat ik mijn eigen lichaam niet meer aanvoelde? Waar was ik dan, als ik niet in mijn lichaam was? Nu weet ik wel waar ik was. Ik was in mijn hoofd. Ik was aan het overleven. Ik stond op de automatische piloot van door- en doorgaan. Ik was van ijs geworden. Ik was eenzaam. Ik was alleen. Dat alleen zijn, dat ging niet over ‘het afspreken’ met vriendinnen of iets leuks doen. Dat ging over het alleen zijn in je diepste ongeluk. Dat niet kunnen delen en het meezeulen van al dat gewicht. Dat is wat beetje bij beetje binnenkwam, nadat ik die behandelingen had gehad. 

'Lichaamsonbewustzijn'

Het je realiseren betekent nog niet dat je vervolgens weet wat je moet doen. Ik was herstellende van de hersenschudding en meer kon er niet bij. Ik kon me dat een tijdje later ook niet meer permitteren, want de volgende situatie waarin ik in overlevingsstand moest, letterlijk, diende zich aan. Ik werd gestalkt en flink ook, met dagelijkse bedreiging tot doodsbedreiging aan toe. Dat heeft een aantal jaren geduurd. Daarover later wel eens meer.

Nu gaat het erom dat ik doorging, ondanks de constatering van mijn ‘lichaamsonbewustzijn’, om het zo maar even te noemen. Dat was wat ik kende. Dat was mijn houvast. Ik voelde me schuldig dat ik meteen bij een nieuwe baan uitviel. Ik moest zorgen dat ik mijn baan niet kwijtraakte. Ik wist me geen raad met mijn situatie. Knop om dus. 

Ik ben daarna nog vaker doorgegaan tot ik letterlijk omviel. Weer met een hersenschudding, weer nadat ik te lang overvraagd was en vooral (!) ik mijn grenzen niet had aangegeven en deze blijkbaar  nog steeds niet aanvoelde. Dat krijg je, als je niet leert van gebeurtenis 1, dan dient zich gebeurtenis 2 aan, maar dan een tikkie erger, en als je daar weer niet van leert.. tja, dan krijg je iets voorgeschoteld dat de ultieme reset gaat zijn. Ook voor hardleerse mensen zoals ik en heel veel andere mensen met mij. 

Ga maar na hoeveel mensen kampen met burn-out. Ik ben zelf anderhalf jaar geleden nog een tijd opgebrand geweest, maar deze keer verliep het anders dan vroeger. Ik merkte dat het niet meer goed ging en voelde juist van alles. Ik had hartkloppingen, was vaak benauwd, had teveel zorgen en al lange tijd veel te veel op mijn schouders. Ik herkende deze keer gelukkig de signalen en trok aan de bel. Een enorm leerzaam proces waarin ik meer dan ooit kon voelen hoe het met me ging, waar blokkades zaten en ik hier ook open over communiceerde. Ik leerde aan te geven wat ik nodig had, wat niet goed voor mij was en wat ik niet meer wilde. Ondanks dat ik weer teveel van mezelf had gevraagd, merkte ik ook hoeveel ik had bijgeleerd ten opzichte van zoveel jaar geleden.

Het moest anders

Even terug in de tijd. Ik heb op een gegeven moment, zo rond mijn 30e, een knoop doorgehakt voor mezelf en nam heel bewust een besluit. Het moest anders en ik was de enige die dat kon doen. 

Ik heb toen de deur naar mijzelf open gezet. Naar wat zich in mij afspeelde, mijn gedachtes, mijn angst, mijn trauma’s, mijn emotie. Dat moest heel voorzichtig, stap voor stap, zo bang was ik voor wat er boven zou komen. In dit proces werd ik weer met de neus op de feiten gedrukt hoe geest en lichaam met elkaar verbonden zijn en hoe belangrijk het is dat je luistert naar wat je lichaam wil vertellen. Dat hier blokkades zitten, dat energie hierdoor niet goed kan doorstromen, dat verdriet zich heeft vastgezet. Dat lichamelijke klachten direct verbonden zijn met je stresslevel. Ik merkte wat ik allemaal op slot had gezet, uit zelfbescherming. Ik merkte wat er gebeurde toen ik langzaam van het slot ging. Hoe meer mijn muur afbrokkelde en ik mijzelf in alle kwetsbaarheid toonde, hoe meer ik zelf ook open ging staan. Voor de buitenwereld, maar vooral voor mezelf. Ik kwam beetje bij beetje weer in mijn lichaam. Ik kwam weer in contact. Ik kon en mocht voelen. Er kwam zoveel uit, soms was ik bang dat ik weg zou spoelen, maar dat gebeurde niet. Nog altijd stond ik alleen in dit proces van verwerking. Maar toch voelde ik vertrouwen dat ik de juiste stappen zette. Ik was trots dat ik het aan durfde te gaan en mijn eigen weg daarin volgde, wat anderen ook vonden. Ik kwam bij mezelf en ging steeds steviger voor mezelf staan. 

Vertrouwen

Terugkomend op die paradox waar ik het in het begin over had. Vroeger was ik bang om controle te verliezen als ik mijn gevoel toe zou laten. Ik ging als ijskoningin door het leven, hoorde ik wel eens. Ik vond dat prima, want dan kon ik ook niet worden gekwetst of geraakt. Dat was voor mij hetzelfde. Ik kwam er echter achter dat hoe meer ik juist wél mijn gevoel toeliet, hulp zocht,  mijn muur steen voor steen liet zakken en dichterbij mezelf kwam, ik juist meer controle kreeg. Geen controle in de zin van ‘angstvallig vasthouden’, maar meer als inzicht, zelfkennis, voelen wat ik nodig heb, wat wel goed is voor mij en wat niet. Vertrouwen in mijzelf dat ik daar dan ook iets mee mag en kan doen. 

Ik kan nog steeds erg hard zijn voor mezelf. Dat realiseer ik me ook. Soms moet je ook door en moet je je even verbijten. Maar, het grote verschil met vroeger is dat ik weet dat ik dat doe. Ik ben me bewust van mezelf en mijn acties. Ik sta middenin mijzelf en voel alles wat zich daar afspeelt. 

Dit was een flink verhaal. Ik hoop dat jullie iets hebben aan de persoonlijke ervaringen die ik deel. Ik vind dat soms best moeilijk om zo persoonlijk te worden, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed terechtkomt en dat dit iets is wat ik mag delen. Iedereen heeft zijn eigen groeiproces en dit maakt zeker deel uit van mijn groeiproces. Wie weet zet het bij jullie ook iets aan. Als inzicht, als herkenning, als wens om meer vanuit jezelf te bewegen en te gaan voelen!

Alle liefs!