Er is een onderwerp dat ik graag wil beschrijven. Omdat ik er zelf veel mee te maken heb en heb gehad, maar ook omdat ik het in mijn omgeving veel zie.
Het gaat over afstand nemen van jezelf. Dat kan op meerdere manieren, door de verbinding kwijt te raken met je lichaam en alles wat je lichaam je wil vertellen en direct daaraan verbonden, de verbinding met wie je van binnen bent, je emotionele zelf. Er nog een andere manier, waar ik meer over zal vertellen in deel 2 dat de volgende keer verschijnt.
Niet zeuren
Ik ben van huis uit vrij rationeel opgevoed. Ik denk dat veel mensen van mijn leeftijd (eind 40) dat herkennen. Niet teveel zeuren en doorgaan. Niet blijven hangen in emotie, maar hup vooruit! Als je dat meekrijgt en je komt in situaties terecht die verdriet doen, die stress geven, die trauma opleveren, dan zal de eerste neiging niet zijn om daar eens uitgebreid bij stil te staan. Ten eerste weet je niet hoe je dat moet doen. Ten tweede, als je dat niet goed kent, dan kan het heel oncomfortabel zijn en zelfs beangstigend. Je moet namelijk controle houden, blijven staan en doorgaan.
De paradox hierin is, dat hoe meer je op deze manier denkt controle te behouden en niet teveel binnen te laten komen, hoe meer je eigenlijk controle verliest en meer en meer op afstand komt van jezelf, van wie je bent en wat je nodig hebt.
Ikzelf was mega-expert in het doorgaan en vooral negeren van signalen die mijn lichaam gaf. Signalen waarvan ik nu weet dat ze niet alleen over mijn lichaam gingen, maar nog veel meer over emotionele ballast. Als je alles wat binnenkomt, wat pijn doet, wat verdrietig is, opbergt in laatjes, dan is het daarmee niet weg, je hebt het alleen onzichtbaar gemaakt. Ondertussen zet het zich vast in je lichaam, steeds meer, steeds vaster.
Stilgelegd
Het is al een hele tijd geleden, maar aan het einde van het jaar 2000 startte ik met een nieuwe baan. Ik had een paar jaar bij een Amerikaans bedrijf gewerkt als Inside Sales en was daar volledig aan mezelf voorbij gegaan. Als het nooit genoeg is en er altijd meer resultaat behaald moet worden, dan stop je nooit, ook al kan je eigenlijk niet meer. Ik had ontslag genomen en had dus een nieuwe baan waar het er heel anders aan toeging. Daar was de sfeer ontspannen, het was gezellig. Ik werkte er nog geen maand of ik knalde met mijn hoofd heel hard op een balk boven een trapgat. Zware hersenschudding, het begon te dansen voor mijn ogen. Ik kon niet meer werken en was, zo zag ik later, letterlijk stilgelegd. Ik was thuis herstellende van de hersenschudding, wat vrij lang duurde. Ondertussen kreeg ik vaker nachtmerries en ik herbeleefde nare situaties uit een eerdere relatie. Ik ging naar de huisarts met mijn verhaal. ‘Ik heb mijn hoofd gestoten, heb heel erg hoofdpijn, maar ik merk ook dat er meer is los geschud..’. Ik bleek een whiplash te hebben opgelopen, waarvoor ik werd doorverwezen naar de fysio. Ook kon ik een afspraak maken met een psycholoog.
Die psycholoog, dat vond ik maar niks. Ik stond niet open en deed er alles aan om haar geen toegang te geven. Ik vond haar geen goede psycholoog, haha. Nu weet ik dat ik zelf alles aan het saboteren was, maar toen stond ik volop in verdedigingsstand.
IJskoud
De fysio was een ander verhaal. Ik kwam bij haar en ze gaf me aan dat alles vastzat, of ik dat niet had gevoeld. En mijn hele lichaam was koud, ijskoud. Merkte ik dat niet? Nee.. Na de behandeling werd ik helemaal omwikkeld met warme handdoeken waar ze verwarmde honingraten bij schoof. Ik voelde de warmte binnenkomen. Ik weet nog dat ik me gekoesterd voelde en veilig. En tegelijkertijd begon ik te trillen op die bank en te huilen. Die warmte maakte blijkbaar iets in me los dat ik al lange tijd had ingehouden. In de volgende sessies gaf ze me dezelfde warm(t)e behandeling.
Ik werd me op dat moment bewust van het feit dat ik blijkbaar al heel lang heel koud was geweest, maar dat ik daar geen erg in had gehad. Ik had niets gevoeld. Hoezo had ik dat niet gevoeld? Hoe kon dat? Hoe kon het dat ik mijn eigen lichaam niet meer aanvoelde? Waar was ik dan, als ik niet in mijn lichaam was? Nu weet ik wel waar ik was. Ik was in mijn hoofd. Ik was aan het overleven. Ik stond op de automatische piloot van door- en doorgaan. Ik was van ijs geworden. Ik was eenzaam. Ik was alleen. Dat alleen zijn, dat ging niet over ‘het afspreken’ met vriendinnen of iets leuks doen. Dat ging over het alleen zijn in je diepste ongeluk. Dat niet kunnen delen en het meezeulen van al dat gewicht. Dat is wat beetje bij beetje binnenkwam, nadat ik die behandelingen had gehad.
'Lichaamsonbewustzijn'
Het je realiseren betekent nog niet dat je vervolgens weet wat je moet doen. Ik was herstellende van de hersenschudding en meer kon er niet bij. Ik kon me dat een tijdje later ook niet meer permitteren, want de volgende situatie waarin ik in overlevingsstand moest, letterlijk, diende zich aan. Ik werd gestalkt en flink ook, met dagelijkse bedreiging tot doodsbedreiging aan toe. Dat heeft een aantal jaren geduurd. Daarover later wel eens meer.
Nu gaat het erom dat ik doorging, ondanks de constatering van mijn ‘lichaamsonbewustzijn’, om het zo maar even te noemen. Dat was wat ik kende. Dat was mijn houvast. Ik voelde me schuldig dat ik meteen bij een nieuwe baan uitviel. Ik moest zorgen dat ik mijn baan niet kwijtraakte. Ik wist me geen raad met mijn situatie. Knop om dus.
Ik ben daarna nog vaker doorgegaan tot ik letterlijk omviel. Weer met een hersenschudding, weer nadat ik te lang overvraagd was en vooral (!) ik mijn grenzen niet had aangegeven en deze blijkbaar nog steeds niet aanvoelde. Dat krijg je, als je niet leert van gebeurtenis 1, dan dient zich gebeurtenis 2 aan, maar dan een tikkie erger, en als je daar weer niet van leert.. tja, dan krijg je iets voorgeschoteld dat de ultieme reset gaat zijn. Ook voor hardleerse mensen zoals ik en heel veel andere mensen met mij.
Ga maar na hoeveel mensen kampen met burn-out. Ik ben zelf anderhalf jaar geleden nog een tijd opgebrand geweest, maar deze keer verliep het anders dan vroeger. Ik merkte dat het niet meer goed ging en voelde juist van alles. Ik had hartkloppingen, was vaak benauwd, had teveel zorgen en al lange tijd veel te veel op mijn schouders. Ik herkende deze keer gelukkig de signalen en trok aan de bel. Een enorm leerzaam proces waarin ik meer dan ooit kon voelen hoe het met me ging, waar blokkades zaten en ik hier ook open over communiceerde. Ik leerde aan te geven wat ik nodig had, wat niet goed voor mij was en wat ik niet meer wilde. Ondanks dat ik weer teveel van mezelf had gevraagd, merkte ik ook hoeveel ik had bijgeleerd ten opzichte van zoveel jaar geleden.
Het moest anders
Even terug in de tijd. Ik heb op een gegeven moment, zo rond mijn 30e, een knoop doorgehakt voor mezelf en nam heel bewust een besluit. Het moest anders en ik was de enige die dat kon doen.
Ik heb toen de deur naar mijzelf open gezet. Naar wat zich in mij afspeelde, mijn gedachtes, mijn angst, mijn trauma’s, mijn emotie. Dat moest heel voorzichtig, stap voor stap, zo bang was ik voor wat er boven zou komen. In dit proces werd ik weer met de neus op de feiten gedrukt hoe geest en lichaam met elkaar verbonden zijn en hoe belangrijk het is dat je luistert naar wat je lichaam wil vertellen. Dat hier blokkades zitten, dat energie hierdoor niet goed kan doorstromen, dat verdriet zich heeft vastgezet. Dat lichamelijke klachten direct verbonden zijn met je stresslevel. Ik merkte wat ik allemaal op slot had gezet, uit zelfbescherming. Ik merkte wat er gebeurde toen ik langzaam van het slot ging. Hoe meer mijn muur afbrokkelde en ik mijzelf in alle kwetsbaarheid toonde, hoe meer ik zelf ook open ging staan. Voor de buitenwereld, maar vooral voor mezelf. Ik kwam beetje bij beetje weer in mijn lichaam. Ik kwam weer in contact. Ik kon en mocht voelen. Er kwam zoveel uit, soms was ik bang dat ik weg zou spoelen, maar dat gebeurde niet. Nog altijd stond ik alleen in dit proces van verwerking. Maar toch voelde ik vertrouwen dat ik de juiste stappen zette. Ik was trots dat ik het aan durfde te gaan en mijn eigen weg daarin volgde, wat anderen ook vonden. Ik kwam bij mezelf en ging steeds steviger voor mezelf staan.
Vertrouwen
Terugkomend op die paradox waar ik het in het begin over had. Vroeger was ik bang om controle te verliezen als ik mijn gevoel toe zou laten. Ik ging als ijskoningin door het leven, hoorde ik wel eens. Ik vond dat prima, want dan kon ik ook niet worden gekwetst of geraakt. Dat was voor mij hetzelfde. Ik kwam er echter achter dat hoe meer ik juist wél mijn gevoel toeliet, hulp zocht, mijn muur steen voor steen liet zakken en dichterbij mezelf kwam, ik juist meer controle kreeg. Geen controle in de zin van ‘angstvallig vasthouden’, maar meer als inzicht, zelfkennis, voelen wat ik nodig heb, wat wel goed is voor mij en wat niet. Vertrouwen in mijzelf dat ik daar dan ook iets mee mag en kan doen.
Ik kan nog steeds erg hard zijn voor mezelf. Dat realiseer ik me ook. Soms moet je ook door en moet je je even verbijten. Maar, het grote verschil met vroeger is dat ik weet dat ik dat doe. Ik ben me bewust van mezelf en mijn acties. Ik sta middenin mijzelf en voel alles wat zich daar afspeelt.
Dit was een flink verhaal. Ik hoop dat jullie iets hebben aan de persoonlijke ervaringen die ik deel. Ik vind dat soms best moeilijk om zo persoonlijk te worden, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed terechtkomt en dat dit iets is wat ik mag delen. Iedereen heeft zijn eigen groeiproces en dit maakt zeker deel uit van mijn groeiproces. Wie weet zet het bij jullie ook iets aan. Als inzicht, als herkenning, als wens om meer vanuit jezelf te bewegen en te gaan voelen!
Alle liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten