Je leven in een ander licht

Oké. En dan heb je je plaats ingenomen in je leven, waar ik in mijn vorige blog over schreef. Je weet: ik mag er zijn. Ik mag gelukkig zijn. Ik leef en ik mag ervan genieten. Heel veel mensen staan er best op deze manier in. Genieten, want je leeft maar één keer. Toch?

Ik had best een flink pad nodig om te komen tot het punt dat ik besefte: het is de bedoeling dat ik hier ben, dat ik leef. Blijkbaar heb ik hier nog iets te doen. Veel verder dacht ik er toen ook niet bij na hoor. Ik stond op mezelf en ik was in mijn leven. 

Later veranderde dat steeds meer. Ik ging dingen bij elkaar optellen, mijn ervaringen naast elkaar leggen en er meer aandacht aan besteden. Ik geloofde altijd al wel dat er meer moest zijn, geloofde ook dat je contact kon hebben met dierbare overledenen, sprak daar soms ook wel over met vriendinnen bijvoorbeeld, schreef erover in mijn dagboek, maar allemaal weinig concreet. Ondanks eerdere heldere ingevingen en ervaringen, zoals uit mijn lichaam gaan had ik persoonlijk geen signalen of seintjes van de ‘overkant’ gekregen, om het maar zo te noemen. 

Levensbeeld

Vanaf het moment dat ik dat wel kreeg, veranderde mijn bewustzijn, mijn wereldbeeld, mijn levensbeeld. De cirkel om mij heen, die ik tot die tijd nog aardig kon bevatten, werd ruimer en ruimer. Het ging niet echt om een Hemel. Dat was op de een of andere manier te afgebakend. Het was nog meer en groter dan dat. Maar omdat ik niet wist wat het dan wel was, of waar het was en hoe oneindig het was, sprak ik maar van ‘de andere kant’, of ‘dat wat er hierna is’, het hiernamaals misschien wel. Ik ben een persoon die dingen moet kunnen vatten en die analyseert tot ze het snapt, of die genoeg bewijs verzamelt. Ik neem nooit zomaar iets aan. Ik kon en kan niet teveel met zweverige verhalen, hoewel ik besef dat wat ik schrijf voor sommigen ook best vaag of zweverig over kan komen. Dat komt omdat je het misschien nog niet kunt (be)vatten. Ik herken het gevoel. Er is heel veel wat ik zelf nog niet kan bevatten én vatten, maar heb altijd de interesse om meer te leren en ervaren. Sommige van die dingen komen wel bij me binnen, waarvan sommige heel sterk en ineens PATS! Andere dingen komen langs, maar blijven niet hangen. Sommige dingen gaan er bij gewoon (nog) niet in en andere dingen zijn een leerproces, zoals energiewerk of vorige levens. Ik geloof ook heel sterk dat je stap voor stap leert en een breder besef krijgt. Je krijgt van het Universum wat je aan kunt, waar je klaar voor bent. 

Hoe dan ook, als je je bewust bent van aanwezigheid van energie van bijvoorbeeld geliefde overledenen, dat dit bestaat, dat ze niet weg zijn, sterker nog, dat ze levendiger en energieker zijn dan ooit, dan ga je jouw leven en je plekje hier op Aarde ook in een ander perspectief zien. Wat ik altijd al vermoedde werd nu waarheid, een weten. Dit begon met een eerste ervaring, waarbij ik dacht: ‘Ik denk dat ik dit heb gevoeld. ‘Ik denk dat ik iets bijzonders heb ervaren.’ Wat moet je anders zeggen als je dingen ervaart die verder gaan dan je wat je voorstellingsvermogen op dat moment is? Gaandeweg heeft dit zich meer en meer verstevigd door allerlei gebeurtenissen die voor mij steeds tastbaarder werden, ook al kon ik ze niet aanraken.

Roadtrip

Gaandeweg dit pad en deze ervaringen kwam ik tot de gedachte: ‘Oké, je hebt dus ons leven hier op Aarde. Je gaat dood, maar eigenlijk ga je naar een andere plek. Je lichaam blijft, je ziel gaat verder. En ergens is dat ook zo, maar ik realiseerde me later ook: ‘Waar je naartoe gaat, daar kom je ook vandaan.’ Er is dus een fase vóór jouw leven op Aarde en een fase ná jouw leven op Aarde. Misschien wel oneindig veel fasen, als je zoals ik geloof dat je nooit verdwijnt. De Aarde is dus niet het vertrekpunt, maar een soort ‘roadtrip’, waarbij je wordt gedragen door je lichaam, jouw tijdelijke huis hier op Aarde. En je leven is de reis van station naar station, langs gebeurtenissen, ervaringen, emoties, leermomenten, geluksmomenten, noem maar op. 

Eén schakel

Ik ga daar later nog wel een keer verder op in, maar als je dit dus bekijkt vanuit omgekeerd perspectief, dan wordt opnieuw jouw leven op Aarde in een heel ander licht gezet. Het is één schakel in iets veel groters. 

Als je beseft, het leven is groter dan wat ik hier op Aarde meemaak.. Hoe kijk je dan naar de eerste zin: Je plaats innemen in je leven? Hoe kijk je dan naar alles wat je meemaakt, of in het verleden hebt meegemaakt? Alles krijgt ineens, zo werkte dat bij mij tenminste, meer betekenis. Wat je meemaakt, was misschien niet voor niets. Misschien was het de bedoeling dat je hier van leerde. Daarmee kijk je ook meteen anders naar nare gebeurtenissen. Oké, je had ze liever niet mee willen maken, als je terugdenkt aan de pijn die je ervan had, maar.. het had wel betekenis. Het heeft je iets gebracht, iets geleerd. Het is niet voor niets gebeurd, blijkbaar was er een reden. 

In een ander licht

Nu een stapje verder. Als je weet en voelt dat je onderdeel bent van een groter geheel. Dat je je sterk verbonden voelt met de energie ‘aan de andere kant’. Dat je hier op Aarde bent om iets te leren, om iets te brengen, om dichterbij je diepste zelf te komen door alle lessen die je leert, alle ervaringen die je opdoet.. dan word je je ook steeds bewuster van je omgeving en de waarde van je omgeving. De mensen om je heen, de natuur (waarover een andere keer meer). Dat heb ik tenminste gemerkt. 

Als ík onderdeel ben van het grotere geheel, dan is alles om mij heen ook onderdeel van dat grotere geheel. Ook de collega waar je altijd gedoe mee hebt, ook die persoon die een misdaad heeft gepleegd. Mensen waar ik wat van vond of vind. Mensen die je liever ziet vertrekken. Iedereen is hier met een reden. Waarom zou ik er wel zijn met een reden en waarom de ander niet? Dit besef zorgt ervoor dat je minder vanuit je ego gaat kijken en handelen. Het beoordelen en veroordelen van een ander? Dat is gedrag dat wordt gevoed door je ego. Jij bent wel goed en de ander niet. Nogmaals, als je dit beseft, dan krijgt iedereen om je heen meer waarde, ook mensen die je pijn hebben gedaan. Misschien waren zij er wel om jou iets te leren. Besef van jouw plek in het grotere geheel en besef van ieders plek in dat grotere geheel, helpt je om álles om je heen in een ander licht te gaan zien. Iedereen is hier met een reden en met een eigen leerproces. 

Open mind

Dit zorgt voor meer verbinding met anderen om je heen. Het zorgt voor een open en mildere blik naar anderen, voor een open mind, het zorgt dat energie kan gaan stromen vanuit jou naar hen en weer terug. Het is ook goed om te beseffen dat ieder op zijn/haar eigen punt staat in het eigen leerproces en dat dit mag. Waar jij misschien al inzichten hebt verworven en een begrip van zaken om je heen, kan een ander hier misschien helemaal niet bij. Waar jij misschien al hebt geleerd om dichterbij jezelf te komen en liefde en verbinding voor te laten gaan, vaart een ander misschien alleen op macht en aanzien. Waar de een het zoekt in kleine dingen gaat de ander voor groot en grootst. Ik vind dat zelf vaak moeilijk om te zien, maar besef ook en herinner mezelf er vaak genoeg aan: dit alles is onderdeel van het leven, van het leven in de grote betekenis, van een individueel maar óók gezamenlijk groeipad en (hopelijk) de mogelijkheid voor meer en meer mensen om veel dichterbij én IN zichzelf te komen. 

Ik laat het hierbij voor nu. Genoeg dingen om even bij stil te staan. 😊 Ik ben benieuwd of bij het lezen van mijn verhaal iets bij je gebeurde, welke gedachte er bij je binnen kwam. 

Veel liefs!

Je plaats innemen in het leven

Wat een mooie zin vind je niet? Je plaats innemen in het leven. Iets wat heel vanzelfsprekend lijkt, is het eigenlijk niet. Het is een bewuste actie, het is een bewuste manier van leven. Als je bedenkt dat je wordt geboren, dat je een naam krijgt die anderen mooi voor je vinden en waarnaar je geacht wordt te luisteren na een paar jaar. Dat je wordt gevormd door opvoeding, regeltjes, normen en waarden. ‘Zo doen we dat niet’, ‘Dit is niet verstandig’, dit is wel goed en dat is niet goed. Dat leer je als kind zijnde allemaal van anderen. Je voelt soms wel aan dat wat gebeurt niet leuk is, of dat je het zelf liever anders had gewild, maar als kind spreek je niet zo snel tegen. Ik deed dat tenminste niet vroeger en ik denk dat veel van jullie zich daarin herkennen. Je wordt gekneed, je leert in de pas te lopen en je wordt door je puberteit heen geduwd richting volwassenheid met een hele zak aan leefregels. 

En dan sta je op jezelf. Dan ga je je eigen leventje opbouwen, met heel veel vallen en ook weer opstaan. Ik kan van mezelf wel zeggen dat ik vanuit mijn beschermde opvoeding en jeugd niet echt klaargestoomd was voor wat komen ging. Ja, de praktische zaken gingen allemaal prima. De studie ook. Want daar deed ik enorm mijn best voor. Ik deed trouwens altijd mijn best en had de lat gigantisch hoog liggen.  

‘Stop existing, start living’ 

Ik moest sterk zijn, altijd. Dat heeft me geholpen om op de been te bleven als het heel moeilijk werd, bijvoorbeeld in relaties. Ondertussen kreeg ik door gebeurtenissen steeds minder vertrouwen in het leven en in geluk. Ik dacht eigenlijk niet dat dat voor mij was weggelegd. Ik ging meer en meer door met functioneren en raakte verder weg van mijzelf. Daar heb ik eerder ook al eens over geschreven. Ik raakte een keer met iemand in gesprek en hij zei: ‘Stop existing, start living.’ Ik keek hem aan ‘hoe durf je dat te zeggen’, maar voelde tegelijkertijd dat hij misschien wel gelijk had. Maar hoe moest je dat doen, leven? Echt leven? Ik wist het niet en dacht eerlijk gezegd ook niet dat dat voor mij was weggelegd. 

Ommekeer

Ohara Koson (1877-1945)

Ik weet nog heel goed het moment waarop over dat ‘leven’ een andere gedachte bij me binnenkwam. Ik was in mijn huisje in Utrecht. Ik wist niet hoe lang ik daar nog kon blijven, want ik werd al lange tijd ernstig gestalkt. Ik was me daar op die plek ineens heel bewust van mijn leven en dat ik het nog had. Ik ging de momenten na van de jaren ervoor en met name de zeer bedreigende situaties die heel recent waren, die ik door was gekomen. Ik voelde, ik had meerdere keren overleefd. Als het de bedoeling was dat ik al zou sterven, dan waren er zat kansen geweest. Het was niet gebeurd. Ik had alles op alles gezet om te blijven staan, om te vluchten, om te vechten, om me er niet onder te laten krijgen. En hier stond ik. Alleen, met mijn leven. Ik besefte op dat moment: als ik er na alles nog steeds ben, dan was het blijkbaar de bedoeling dat ik nog niet zou gaan. Dan heb ik hier nog dingen te doen en is het mijn tijd nog niet. Het klinkt vrij dramatisch als je dat soort dingen denkt als je nog maar in de twintig bent, maar zo was het. Voor mij was die gedachte een ommekeer. Ik was trots op mezelf, ik was heel sterk geweest en moest dat waarschijnlijk nog een tijd volhouden, maar uit het diepe besef dat het de bedoeling was dat ik leefde, putte ik nog meer kracht. 

Ik gunde mezelf het leven, meer en meer. Ik kon beetje bij beetje weer meer genieten. Eerst van heel kleine dingetjes, later ook weer van leuke dingen doen, omgang met anderen, erop uitgaan. Ik ging meer open staan voor wat het leven te bieden had. Ik deed weer mee!

Confronterend

Dit is één deel van een plek innemen in het leven, maar gaat vooral over deelname aan dingen die zich in je omgeving afspelen. Meedoen. Maar ik ging ook veel geld uitgeven aan dingen die ik mezelf gunde. Ik had dat wel verdiend vond ik. Kleding, mooie dingen. Het ging weer goed met mij en dat liet ik zien. Buitenwereld, weet ik nu. Het had niets te maken met daadwerkelijk gaan leven. Daadwerkelijk die plek innemen. Daarvoor was meer nodig. Het heeft jaren en jaren geduurd voordat ik ben waar ik nu ben, met meer besef over mijn eigen plek, mijn eigen rol én verantwoordelijkheid… Dat laatste ging écht starten op een bepaald moment dat me nog heel helder voor de geest staat. Een besef dat op dat precieze moment voelde als een mokerslag. Niet fijn en heel confronterend, maar het was het startpunt van mijn eigen diepgaande ontwikkeling. Ik zeg diepgaand omdat ik daarin heel diep ben gegaan en heel veel heb aangekeken. 

Wat was dan dat moment? Ik was inderdaad gevlucht uit mijn eerdere huis en had in een andere stad een huisje gevonden. De persoon die mij stalkte was achter mijn nieuwe adres gekomen en toen ik het huisje aan het schilderen was, werd aangebeld. Hij was het. Gelukkig kon hij niet meteen naar boven, want er was een intercom en beveiligde deur, maar hij was er en wat niet van plan om weg te gaan. Hij had een brief achtergelaten in de brievenbus en hij bleef aanbellen, om het huis cirkelen, toeteren, alles om te laten weten: ik ga niet weg. Totdat de politie kwam en hij in de boeien werd afgevoerd. Alles wat ik had gehad in mijn eerdere woonplaats leek zich hier te gaan herhalen, met één verschil: mijn eigen bewustzijn. Mijn eigen gevoel dat ik er (nog) mocht zijn. 

Grenzen

Hoe dan ook, in die brief stond dat ik ook een aandeel had in wat mij werd aangedaan. Dat ik ook schuldig was. Ik was niet duidelijk geweest. Hmm… niet duidelijk? En eerlijk gezegd wist ik waar hij het over had. Ik voelde me niet schuldig naar hem, maar was ik wel zo duidelijk geweest als ik zelf altijd had gedacht? Hij was enorm over mijn grenzen gegaan, maar.. had ik die dan wel duidelijk genoeg aangegeven? Ik zei dat ik geen relatie wilde, maar had hem wel binnengelaten toen hij voor de deur stond. Was dat ruimte geven? Zo gingen er nog eindeloos veel gedachten door mijn hoofd. Natuurlijk had hij niet mogen doen wat hij had gedaan. Ja, hij was een gevaarlijk persoon met psychische problemen, met een flink strafblad, bleek achteraf, maar had ik kunnen weten dat dit mij kon overkomen? Dat dit bestond? Dat iemand je dood wilde hebben? Zo ging ik nog wel even door. En het ging mij steeds meer dagen: ik had mijn grenzen niet duidelijk aangegeven. Ik had ‘nee’ gezegd, maar vaak heb ik ook niets gezegd. Dat was geen ja toch? Ik kwam er gaandeweg ook achter dat ik helemaal niet wist hóe ik mijn grens moest aangeven. En waar ik ze wel duidelijk had aangegeven, werden ze alsnog overschreden. Misschien was mijn manier van grenzen aangeven niet duidelijk genoeg? Mijn woorden waren duidelijk, maar ik kromp ineen als ik ze uitsprak, omdat ik wist wat er kon volgen. Ik was er wel, maar ik stond er niet. Waar was dit erin geslopen? 

Eigenwaarde

Als je weet wie je bent en waar je voor staat, dan kun je dat ook bewaken als het erop aan komt. Als je in je opgroeiende leven voor van alles bent behoed en de regels volgde, maar niet zelf bepaalde en dingen uitprobeerde, dan kom je ook niet zoveel dingen tegen die over je grens gaan. Ik had het onvoldoende geleerd. Mijn grens was een muur die ik had opgetrokken, maar dat was een pantser, dat kwam niet van binnenuit. Niet vanuit mijn bewust-zijn, niet vanuit een gevoel van eigenwaarde. 

Dit besef van mijn eigen rol in de ellende die ik had meegemaakt was heel pijnlijk. Het liet me ook inzien dat ik steeds weer dezelfde dingen in mijn leven kreeg, dat ik in een cirkel zat. Dat ik dit keer op keer terug zou krijgen totdat ik ervan zou leren. Hoe kon ik dit doorbreken? Wat moest ik doen? Waar moest ik beginnen? 

Nu was het tijd

Ik had al wel wat therapie gehad, wat toen tot niets had geleid, maar nu voelde ik vanuit mijzelf een motivatie om dichterbij mezelf te gaan staan, meer vanuit mezelf te gaan leven, mijzelf te ontdekken en beter te weten wie ik eigenlijk ben. Ik was tegelijkertijd ook heel bang om dit allemaal aan te gaan. Kon ik dat aan? Ik wist wat ik had weggestopt, als dat allemaal boven zou komen.. Ik dacht echt dat ik dat niet zou overleven. Toch ging ik het aan. Mede omdat ik over een paar jaar graag moeder wilde worden en ik wist dat ik iets moest doorbreken, wilde ik mijn eigen kind niet belasten met mijn trauma’s. Nu was het tijd om iets te gaan doen. 

Ik startte met yoga, met shiatsu-therapie, om mijn eigen lichaam meer te gaan voelen en me bewust te worden van spanning en blokkades. Tegelijkertijd begon ik met Bach-therapie, een bloesemtherapie waarbij verschillende bloesems inwerken op onbalans in je lichaam en geest en je stapje voor stapje terugbrengen naar waar je moet/mag zijn. 

Ik ben sinds die tijd steeds verder gekomen en daarmee steeds dichterbij mezelf. Ik kan zeggen dat ik mijn plek in mijn leven heb ingenomen. Dat is goed, maar ook vaak confronterend. Het gaat dan namelijk ook over alles aankijken, niet wegkijken, niet wegstoppen. Ontdooien wat altijd koud was, gaan voelen wat werkelijk aan de hand is. Vertrouwen op dat je er mag zijn. Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf, voor je acties en voor je eigen geluk. Het bij jezelf zoeken en niet bij anderen. Opmerken wanneer je ego met je aan de haal gaat en het weer terug leggen bij jezelf. 

Levensecht

Over ego gesproken.. Écht leven gaat wat mij betreft niet om het hebben van mooie spullen, aanzien, geld, de verste reizen maken, niets willen missen, overal en nergens zogenaamd geluk najagen. Dat is wat ik heel veel zie om me heen, echt heel veel en waar ik me vroeger ook meer door liet leiden. Ego dat ons laat geloven dat we van alles nodig hebben. Dat zijn wij niet zelf. Wat mij betreft staat dat heel ver af van wat ik hierboven probeerde te beschrijven, namelijk echt je plek innemen in je eigen leven. Bewustzijn van wie je bent en daarin verder groeien. Jezelf omarmen met alles wat er is, alles wat je meemaakt, wat je raakt. Trots zijn op jezelf voor waar je al staat. Genieten van de kleine dingen. Niet te hard oordelen over jezelf en een ander. Gelukkig zijn als je weer een jaar ouder mag worden. Om maar wat levensechte dingen te noemen. :)

Geniet van het weekend lieve mensen! 💛