Hoe kristallen werken - vanuit mijn ervaring

Ik had een paar dagen geleden een mooi gesprek over de werking van kristallen. Of deze nu echt een eigen werking hebben en daarmee ons fysieke en mentale gestel kunnen ondersteunen, óf dat de kristallen deze werking krijgen omdat je er zelf in gelooft en je met je eigen gedachten en wensen de waarde aan de steen toekent. Interessant om over na te denken!

Ik denk dat er in beide waarheid zit, maar dat het een niet losstaat van het andere. Het is bekend dat stenen, kristallen, mineralen bestaan uit energetische deeltjes (net als wij) die over duizenden, miljoenen jaren aan kracht hebben opgedaan in de aarde en met hun verschillende eigenschappen al het leven kunnen ondersteunen, waaronder ook onze lichaam en geest. Door de eeuwen heen is de geneeskrachtige werking van kristallen en edelstenen erkend en toegepast in vele culturen. We stonden vroeger dichterbij de natuur, waren meer in verbinding met de natuur en maakten bewust gebruik van verschillende bronnen. Daar zijn we in onze tijden steeds verder van verwijderd geraakt, gebruik is nu eerder misbruik geworden. Gelukkig komt dit natuurlijke bewustzijn steeds meer terug. 

Zowel fysieke als mentale klachten kunnen met behulp van kristallen worden verbeterd, verzacht. Ook persoonlijke bewustwording, eigen ontwikkeling en manifestatie kunnen met kristallen worden ondersteund. Ik geloof daarbij wel dat persoonlijke groei betekent: dichterbij jezelf en je eigen potentieel komen, dat al in je is. En niet, iets willen worden wat je niet bent. 

Energetische verbinding

Hoe zit het dan met de waarde die wij zelf aan kristallen toekennen? Willen wij dat het werkt en werkt het daarom? En ligt de werking dan eerder in de eigen wens, daarmee bewustwording en daardoor de start van heling? Zit de kracht van de steen hem in de energie die wij eraan geven? Of bezit de steen de kracht die onze energie in beweging brengt? 

Ik zei al, het ene bestaat niet zonder het andere. Alles is met elkaar verbonden en in die zin één. Een energetische verbinding tussen een element, in dit geval de kristal, en een ander element, in dit geval JOU, kan alleen maar bestaan omdát er twee of meer elementen zijn. Een verbinding gaat van het ene naar het andere, er zit beweging in. Er gaat iets over en weer, het stroomt, het voedt. 

Sta je niet open voor de werking van een kristal, dan zal deze steen minder voor je kunnen doen dan als je jezelf wel openstelt, dat geloof ik wel. De kristal bezit een werking en kracht, maar deze kan alleen maar zijn werk doen als de deur aan de andere kant openstaat. Echter, ik heb zelf ervaren met kristallen, maar ook met Bachbloesem-therapie, dat ik er neutraal tegenover stond, maar dat ik na enige tijd merkte dat er iets gebeurde en ik juist dáárdoor meer en meer overtuigd raakte van de werking en daardoor zelf meer open ging staan. 

Ik werk zelf al jarenlang met kristallen, allereerst voor mezelf, maar nu ook steeds vaker voor anderen. Voor mijzelf werkt het zo: ik geloof in de werking van kristallen, zoals ik ook geloof in de helende werking van natuur, zoals bomen, de zee, planten, noem maar op. Wij zijn zelf onderdeel van diezelfde natuur, zijn opgebouwd uit dezelfde energetische deeltjes. Energetische deeltjes zijn in beweging, ze bewegen en beïnvloeden elkaar. Er is constante trilling en verbinding. Zo kijk ik ook naar kristallen. 

Aantrekkingskracht

Kristallen hebben een aantrekkingskracht. Ik kan bijvoorbeeld worden aangetrokken tot een bepaalde steen door de bijzondere kleur of structuur. Dat werkt op intuïtie. Ik heb de steen in mijn hand en kijk dan wat de speciale werking is. Heel vaak komt dit overeen met een onderwerp waar ik net mee bezig ben, een onderdeel in mijzelf dat meer aandacht mag krijgen, een emotie die vaker opspeelt of een ander thema dat speelt. Ik kan zelf ook gericht op zoek gaan naar een passende steen. Omdat ik zelf veel aandacht schenk aan persoonlijke thema’s, ontwikkeling en struggles die ik daarin tegenkom, kies ik dan bewust een kristal dat past bij dit thema. Of ik heb bepaalde lichamelijke klachten of wens op lichamelijk of mentaal vlak iets te versterken en daar zoek ik dan ook de passende steen bij. 

Ik vind het lichamelijk gezien bijvoorbeeld fijn als een steen positief werkt op gezondheid van aderen, op mijn zenuwstelsel, hormoonhuishouding. En natuurlijk ontspanning. Op mentaal vlak ga ik meer voor: van mijn hoofd naar mijn hart, meer aarden, mijn plek meer innemen, duidelijk communiceren wat ik op mijn hart heb. En op spiritueel vlak wil ik graag meer in contact treden met mijn hogere bewustzijn en van daaruit meer helder zien en voelen. 

Eigen intentie

Ik ga zelf dus wel uit van de kenmerken van kristallen, maar voeg daar dus zeker mijn eigen intentie aan toe. Daarmee versterk ik in mijn beleving wel de werking van de steen. Je geeft door het dragen van de steen ook extra aandacht aan het thema dat voor jou belangrijk is. Voor mij is het een kleine reminder om even extra dicht bij mezelf te blijven. Voorbeeld: ik heb een tijdlang een Labradoriet steen in mijn broekzak gedragen. Als hulpje om mijn eigen energie beschermen en negatieve energie meer op afstand te houden. Maar naarmate de tijd voorbij ging werd het voor mij ook steeds meer een reminder ‘blijf bij jezelf’. De werking ging dus over en weer. Ik liet de steen zijn werk doen, maar gaf er ook zelf mijn ‘vernieuwde’ energie aan en voelde bevestiging. Ik gaf met het dragen van de steen ook extra aandacht en bekrachtiging aan het thema. 

Het mooie is, ik voel ook wanneer de steen zijn werk heeft gedaan. Een ketting met Strawberry quartz die ik maandenlang heb gedragen voelde ineens niet meer fijn. Niet passend. Het thema was heel duidelijk doorgewerkt. Hetzelfde met de Labradoriet. Deze viel in stukken uiteen. Het werk was gedaan.

Ik geloof er heilig in dat je krijgt aangereikt wat je nu kunt gebruiken én waar je nu aan toe bent. Als een ui die laagje voor laagje wordt afgepeld, van buiten naar binnen, naar de kern.

Warme hand

Werken met kristallen is een zachte benadering. Een klein duwtje in de goede richting. Een warme hand op de plek die zeer doet. Je kunt niet meteen diepe trauma’s helen, als je niet eerst hebt geleerd om jezelf liefde te geven, om meer op jezelf te vertrouwen, om jezelf meer ruimte te geven, om iets meer in verbinding met jezelf te komen. Allemaal dingen die nodig zijn om, als die trauma’s ooit wel doorvoeld mogen worden, jezelf er liefdevol doorheen te leiden. Je krijgt nooit wat je niet aankunt. 

Belangrijk extraatje

Wat ik nog belangrijk vind om te benoemen: ik zal nooit groot stenen in gaan kopen en wil me beperken tot een selectie kristallen die ik nauwkeurig selecteer, passend bij verschillende thema’s. Kristallen hebben voor óns een werking, maar zitten niet voor niets als een beschermende, energetische laag in de aarde. Zit er een groot verdienmodel achter, dan maakt werkelijke waarde vaak plaats voor geldwaarde. Ik wil daar niet aan meedoen. Ik vind het ook belangrijk dat er geen uitbuiting, kinderarbeid ed. aan te pas komt. Zoals voor al het leven geldt, datgene wat geweld wordt aangedaan of met geweld is ontstaan of verkregen, krijgt een negatieve lading en verliest aan positieve kracht. Wat met liefde en aandacht wordt behandeld is positief geladen en kan van daaruit dan ook goede energie (door)geven en groeien.

🙏

Alles kan gebeuren

Alles kan gebeuren.
Is al gebeurd. 

En het ergste ook. 

Dit schreef ik denk ik in 2002. Een tijdje geleden.😉 Het was óf op een moment dat ik nog in mijn oude huis was. Het huis dat ik ooit als veilige haven beschouwde, mijn haven, maar dat allerminst veilig was gebleken en dat ik zou moeten verlaten. Als gevolg van jarenlange terreur door een stalker, die niet van ophouden wist, waardoor ik moest gaan vluchten. Het kan ook zijn dat ik dit schreef toen ik mijn oude huis al was ontvlucht en net in een appartementje was getrokken. Een plek die al door de kwaaddoener was ontdekt voordat ik er  mijn eerste stap in had gezet en die al werd omsingeld op de dag dat ik de sleutel had gekregen en de eerste lik verf op de muren kwastte. Omsingeld, eerst door hem, later door de politie, totdat hij werd afgevoerd. 

Ik kom nu op deze woorden omdat ik in een boek lees, de Tao van gezondheid, waarin de schrijfster een moment in haar leven beschrijft waarop ze beseft: Er is niets meer over. Er is niets te fiksen, niets te verhelpen. 

Ik denk dat ik dat gevoel toen wel aardig had. Je ontvlucht je oude leven, hoopt een veilige nieuwe stap te kunnen zetten, maar zelfs dat mag niet gebeuren. Alles kwijt. 

Maar.. wat er nog veel meer in de woorden zit en wat ik erbij voelde toen ik ze schreef was: Ik ben alles kwijt, maar niet mezelf. Ik ben er nog. Ik leef nog. Alles kan gebeuren, is ook gebeurd. Het ergste ook. Maar ik ben er nog. Dat besef, dat je er nog bent. Dat zelfs het ergste, of wat je je op dat moment als ergste kon voorstellen, je niet kapot heeft gekregen. 

Als ik dit allemaal had overleefd, dan moest ik wel heel sterk zijn. En als ik dit allemaal aan kon, als ik ondanks dit alles kon blijven staan, dan kon ik het volgende ook wel aan. Want het ergste was al gebeurd. Erger kon het niet worden. 

Het ergste

Ik weet nu niet eens meer wat ik toen als het allerergste beschouwde. Was ‘t het geweld? Was het moeten vluchten en alles achter me laten? Was ‘t het moment dat ik mijn ouders belde: ‘Hoi mamma, de politie belde net. Hij wordt vanmiddag of morgenochtend vrijgelaten.’ Ik weet niet meer of ik er toen bij vertelde dat de politie me had geadviseerd om onder te duiken, omdat ze zeker wisten dat hij achter me aan zou komen. (‘Nee sorry, verder kunnen we nu niets voor je doen’) Wat ik nog wel weet is dat ik voelde dat dit wel eens het laatste telefoontje naar mijn ouders kon zijn. Dat het nu zomaar afgelopen kon zijn. Ik krijg nu tranen in mijn ogen terwijl ik dit schrijf, dus ik vermoed dat ik dit het ergste vond. 

Zo’n moment van besef, dat je het ergste aankunt, is een heel groot leermoment. Je kijkt naar wie je ten diepste bent. Je hebt jezelf gezien toen je dieper dan diep zat, zelfs onder de bodem. En daar zat je, te zitten. En meer was er even niet. Er was niets meer en tegelijkertijd was alles er. Namelijk: IK. Ik was er, in mijn diepste, puurste, sterkste zelf. 

Keerpunt

Als je zit, kun je weer opstaan. Als je erge dingen meemaakt, dan kun je die aan. Ze leren je. En wat toen het ergste was, is het nu niet meer. Nu kan ik die gebeurtenissen in een groter ander licht zetten. Ik zou nog steeds willen dat ik het niet had meegemaakt. Maar tegelijkertijd was dit een keerpunt in mijn leven, heb ik mijn leven en alles wat daarbij hoorde heel hard vastgepakt en schoot de groeicurve nog veel harder omhoog. Iets wat je vaak achteraf pas kunt zien.

Zo gaat dat met erge dingen. Je gaat iets uit de weg, stelt iets uit, durft iets niet en vreest het ergste. En als het dan gebeurt, dan blijk je het te kunnen. Dan kun je blijven staan, dan kun je verder gaan, dan kun je na strijd, angst, verlies, verdriet ook weer lachen. Dan kun je nog meer openstaan voor wat het leven je te bieden heeft. Kun je jezelf meer waarderen, voor hoe je jezelf hebt gedragen toen het moeilijk was. En weet je nog meer: Ik mag er zijn. Het is de bedoeling dat ik er ben. Ik mag genieten. Ik mag blij zijn. Ik mag huilen en mijn tranen weer drogen. Ik mag alles voelen. En ik kan alles aan. 

Veel liefs xx (PS. Lees hier het hele gedicht van Maya Angelou)

Het oordeel en de angst voorbij

Het is ochtend en dit onderwerp zit maar in mijn hoofd. Ik krijg er zelfs maagpijn van. Denk ik een teken dat het goed is dat ik hier iets mee doe. Oordeel is een punt dat diep in mij zit verankerd. Herken je dit? Tijd om het iets meer aan te kijken. Ik ga wel eerst. 😊

Heel veel, echt heel veel mensen die ik ken lopen rond met een lading oordelen. Oordeel van anderen, maar ook oordeel over zichzelf. We zijn streng voor onszelf. Die lat ligt zo hoog! Doe ik het wel goed genoeg? Moet ik niet nog meer doen? Vinden anderen mij wel leuk of lief? Presteer ik goed genoeg? Ben ik wel mooi genoeg? Zorg ik wel goed genoeg voor iedereen? Voldoe ik aan alle verwachtingen? 

Verwachtingen

Nee, natuurlijk niet. Je voldoet niet aan alle verwachtingen. De vraag is alleen: is dat erg? Zijn die verwachtingen wel reëel? En ook al zijn ze reëel, wil je er eigenlijk nog wel aan voldoen? Wat doen we onszelf aan? Ik moet even denken aan die processie in een Aziatisch land, waar het gebruikelijk is om jezelf al lopend te geselen, tot bloedens toe. Wij doen niet veel anders eigenlijk, dag in dag uit. Wij zien geen bloed, maar raken wel gewond. 

Als kind al deed ik mijn best om het zo goed mogelijk te doen. Om me netjes te gedragen, in de pas te lopen, niet teveel buiten die lijntjes te gaan en een voorbeeldig kind te zijn. Vooral bij verjaardagen wist ik precies wat me te doen stond. En iedereen vond mij en mijn zusje lief. Och, we waren zo lief en gedroegen ons zo voorbeeldig. Als we weggingen van de verjaardag dan zeiden onze ouders hoe trots ze op ons waren en dat we het zo goed hadden gedaan. Hé, als je het dus goed doet, dan zijn je ouders trots op je. Dat zijn verbindingen die je als kind maakt. Het wordt onderdeel van je programmering. 

Programmering

Dingen die je in je kindertijd meemaakt, die je pijn doen, je diep kwetsen, of die je angstig of onzeker maken, kunnen in diezelfde programmering gaan zitten als je als kind niet wordt geholpen om met die gevoelens om te gaan. En zelfs ook al krijg je ondersteuning hierbij, het kan alsnog in je systeem gaan zitten. Met die programmering ga je verder je puberteit en jongvolwassenheid in. De een lost zelf delen van die programmering op, door zich los te maken en een eigen weg te kiezen. Dat vraagt kracht en een bepaald karakter. Een ander gaat door met het zoveel mogelijk voldoen, want dat doe je nu eenmaal, en neemt de programmering verder mee op pad. Ik hoorde bij die tweede groep. 

Minderwaardig

In mijn puberteit en voor in de twintig was er een en al oordeel over mij, zeker als het aankwam op relatiekeuzes (waarvan ik nu weet dat het geen kwestie was van keuze, maar van geen ‘nee’ kunnen zeggen en minderwaardigheid). Hier kwam nog de veroordeling bij, de schaamte die over je werd uitgesproken. Ik denk dat er bijna niets heftiger is dan een strenge veroordeling. Je wordt op zo’n moment tot ‘niets’ teruggebracht. Als een ander zo’n oordeel over je uitspreekt, dan ga je zelf ook geloven dat je niets meer waard bent. Je hebt iets fout gedaan en er wordt afstand van je genomen. Of je hebt iets gedaan dat niet past bij de verwachtingen die er bestaan en je wordt in de steek gelaten. Schande!

Ik kan je vertellen dat dit niet de beste basis is om verdere stappen in de grote wereld te zetten. Ik kan gerust zeggen dat een groot deel van de ellende die op mijn pad is gekomen te maken had met de minderwaardigheid die ik voelde over mezelf en met de grote eenzaamheid die daarmee gepaard ging. Je trekt vervolgens nog meer aan van wat je eigenlijk niet wilt hebben.

Doen of het niet zo is

Er zijn heel veel mensen die dingen meemaken in hun leven die diepe littekens veroorzaken. Zoals ik al zei: iedereen gaat hier anders mee om. Ik merk alleen wel de tendens, in ieder geval bij mensen om me heen, maar zeker ook in onze maatschappij, om er vooral niet over te praten. Hier zit dat oordeel weer in, dat stemmetje in je hoofd: ‘ze zien me aankomen’, ‘straks denken ze dat ik zwak ben of dat ik het niet kan’.

Als we doen of het niet zo is, dan is dat makkelijker. We stoppen het weg en gaan door. Het is alleen wel goed om je af te vragen, als ik het wegstop, waar gaat het dan naartoe? 

Onverwerkt verdriet, onzekerheid, angst wat niet geuit of getoond wordt, wat je niet aanpakt of uitspreekt, dat zet zich vast in je lichaam. Nu had je daar al die programmering bij zitten. Hoe meer verdriet, angst, onzekerheid daarbij komt dat niet wordt verwerkt, hoe dieper het in je cellen gaat zitten. Dit vastzetten in je lichaam heeft als gevolg dat je fysieke klachten krijgt of zelfs echt ziek kan worden. Dit heb ik tijdens de sessie met het medium twee weken geleden weer extra bevestigd gekregen. Angst zet zich vast in je lichaam en maakt je ziek. Nu heb ik hier al aardige stappen in gezet, maar het blijft een ding. Ik ken bijvoorbeeld angst om niet gezien te worden, om niet te worden gewaardeerd. Ik ben ook bang voor afwijzing. Eén en één is twee; dit is zo terug te voeren op het oordeel dat zo vaak langs is gekomen, het daadwerkelijk afgewezen worden. 

Ruimte voor jezelf

Hoe kun je zelf stappen zetten om voorbij dat oordeel en die angst te gaan? 

Allereerst zoek je het bij jezelf. Het oordeel dat je over jezelf hebt aankijken. Omdat dit zo diep verankerd zit in je systeem, met alle gevolgen van angst, onzekerheid, minderwaardigheid die eraan kleven, kom je hier niet een, twee, drie. Dit kost tijd en vertrouwen. Ga het toch aan, ook al is het in kleine stapjes! 

Het helpt om je gevoelens voor jezelf duidelijk te maken. Hoe gaat het met je? Hoe voel je je? Maak ruimte voor je gedachten en emoties. Ze zijn van jou en ze mogen er zijn. Alles wat van jou is mag er zijn. 

Hoe kan je meer ruimte maken voor dat stukje van jou? Bijvoorbeeld door een wandeling te maken in de natuur. Door wat milder en liever te zijn voor jezelf. Ik heb zelf lange tijd een Labradorietsteen bij me gedragen. Wel een jaar denk ik. Labradoriet ondersteunt bij het ruimte scheppen, het beschermen van mijn eigen energie en het tegenhouden van negatieve energie uit mijn omgeving. De steen vermindert angst en geeft meer zelfvertrouwen. 

Het helpt mij ook altijd erg om dingen op te schrijven (ik heb bijvoorbeeld nu al geen maagpijn meer). Ik heb altijd geschreven als ik iets kwijt moest, als ik mijn gevoelens probeerde te ontrafelen, of om het wat rustiger te krijgen in mijn hoofd. Het helpt ook om wat vaker van je af te praten, met een vriend of vriendin, met je partner. Daar waar het veilig is en waar je jezelf mag zijn, zonder oordeel. 

Wat je anders zou willen

Als je voor jezelf meer duidelijk hebt hoe het met je gaat, wat je niet fijn vindt, waar je ongelukkig van wordt, of wat je graag anders zou willen dan kan je daar in kleine stapjes naartoe werken. Hoe dan ook moet je dus eerst meer terug naar jezelf en aandacht hebben voor wat zich in jou afspeelt.  Ook dit het liefst zonder oordeel. 

Het helpt echt om hier aandacht aan te schenken. Weet je waarom? Hoe meer je onzekerheid en minderwaardigheid in jezelf voedt, hoe meer je situaties en mensen aan blijft trekken die dit vergroten. Andersom werkt het ook zo, hoe meer eigenwaarde en vertrouwen, hoe meer je situaties en mensen aantrekt die je eigenwaarde en zelfvertrouwen voeden.

(H)erkenning

Vanaf het moment dat je jezelf meer bewust bent van je (oordelende en negatieve) gedachten en gevoelens, vallen ze je ook meer op als je in situaties bent waar er oordeel heerst, of waar je angst of onzekerheid wordt getriggerd. Op je werk bijvoorbeeld, misschien thuis of in een andere situatie. Je zult je meer gewaarworden van wat gebeurt en wat er op dat moment in jouw lichaam gebeurt. Wat je gevoel dan is. Je gaat een soort voelsprieten ontwikkelen en je gaat situaties waarin jij je niet meer fijn voelt, of wat niet meer goed is voor jou, beter (h)erkennen. 

Zeggen wat je vindt

Vanaf het moment dat je daar bent, kun je stap voor stap meer voor jezelf op gaan komen, zeggen wat je vindt, aangeven wat jij nodig hebt. Ook dat gaat met kleine stapjes. Jouw eigen behoefte kenbaar maken, of een grens aangeven, is spannend. Vooral als je diep van binnen bang bent wat de ander dan over jou denkt. Veel mensen zijn zich er niet eens van bewust dat ze over jouw grens stappen. Een reactie als: ‘Ik merk dat ik het niet zo fijn vind hoe dit nu gaat’, kan wonderen doen. Je blijft vriendelijk, maar geeft wel aan dat het voor jou niet prettig is op deze manier. Waar je bang bent voor oordeel, zul je vaak begrip krijgen en medewerking om het anders aan te pakken, zodat het voor iedereen goed werkt. Schouderklop! Ik heb dit echt bewust geoefend. Wat zou de reactie zijn als ik dit zeg? Knalt de deur dicht, of blijft de deur open? Meestal het laatste heb ik gemerkt.

Wat ik zelf heel duidelijk merk, is dat hoe dichter ik bij mezelf ben gekomen, hoe meer zelfvertrouwen ik (weer) heb opgebouwd, hoe beter ik kan blijven staan als er wel een oordeel komt. Het is en blijft pijnlijk, maar ik kan terugkeren bij mezelf. Ik kan blijven geloven in mezelf en ik kan nog steeds mijn eigen pad blijven volgen. Oordeel van de ander wordt op die manier steeds iets minder bepalend, hoewel ik nog steeds merk dat het erg kan steken. 

Hopelijk bereik ik ooit het punt dat ik een oordeel kan laten zijn voor wat het is. Dat ik het misschien niet eens meer hoor. Dat het niet meer bij mij aankomt, en het dus teruggaat naar degene die het uitsprak. 

Een fijn weekend lieve mensen! Wees lief voor jezelf.

Hey, het is oké

Ik heb net een heel mooie aflevering teruggekeken van De Verwondering. Heel af en toe kijk ik dit terug. Ik ben zelf niet zo van het strikt bijbelse, maar op de een of andere manier wordt in dit programma en vooral in deze aflevering juist het menselijke en misschien wel aardse belicht. Wie we zijn, wat moeilijk is en hoe je daar naar kunt of mag kijken. In deze aflevering kwam jeugdtrauma voor en de heling daarvan, waar jaren voor nodig zijn en wat misschien wel nooit helemaal lukt. Ik vond het een hoopvol en troostend gesprek dat uitnodigt om jezelf en je (of het) leven vanuit een nieuw perspectief te bekijken. 
Kijk hier als je interesse hebt.

Waarom sprak me dit zo aan? Waarschijnlijk omdat ik ook met heling bezig ben. Als je mijn vorige blogs hebt gelezen, weet je waar ik ongeveer vandaan kom en wat het effect kan zijn van trauma. Daar kun je van helen, zeker! Maar, een deel blijft ook gewoon bij je. Dat is niet erg, want dat hoort ook bij je. Ik kan dat zelf steeds meer accepteren. Ik denk dat daar de meeste heling in zit. Alles wat je meemaakt vormt je, heeft je gemaakt tot wie je nu bent. Je kunt dat heel hard wegstoppen en er van weg kijken. Je kunt het ook aankijken en dan zien wat er gebeurt. Misschien val je niet zo diep als je denkt. Misschien weet je niet wat je erover moet zeggen. Misschien krijg je tranen. Misschien word je stil. Misschien ga je praten. Misschien haal je je schouders op, omdat je het niet weet. Het is allemaal oké.

Iets doorbreken

Ik ben eigenlijk altijd heel streng geweest voor mezelf. Ik moest van alles. Moest sterk zijn, moest rechtop blijven staan, moest volhouden, moest blijven glimlachen, moest er op mijn best uit zien, moest de beste vriendin zijn, moest attent zijn, moest voor anderen klaarstaan.. en mocht vooral niet laten zien wat er allemaal achter die gesloten deuren gebeurde. Wat er in mijzelf aan de hand was. Ik ben daar op een gegeven moment afstand van gaan nemen. Zo ging het niet langer. Ik moest iets doorbreken, voor mezelf, maar ook voor de kinderen die ik heel graag wilde krijgen. Mijn eigen ballast moest worden opengebroken en scherven worden weggeveegd. 

Je plek innemen

Ohara Koson

Vanaf het moment dat ik dat proces inzette veranderde er iets in mij. Ik ging mezelf meer zien. Ik ging mijn lichaam weer voelen (oh wat voelde ik ineens veel spanning en pijn). Ik werd liever voor mezelf. Ik gunde mezelf steeds meer en voelde ook echt dat ik tekort was gekomen. Tekort aan liefde, aan respect, aan begrip. Dat was tekort vanuit de buitenwereld, maar ik realiseerde me ook dat ik mezelf daarin vooral heel erg tekort had gedaan. Ik zag mijn beschadiging, maar ging ook meer en meer mijn waarde inzien, mijn kracht, mijn liefdevol zijn. Ik mocht mijn plek gaan innemen. De muur ging naar beneden. Mijn blik ging van binnen meer naar buiten. 

Als je eenmaal zo’n proces in gang hebt gezet en het pantser hebt afgelegd, dan zet je die niet zomaar weer terug. Dat is ook niet de bedoeling, maar dat dit lastig kan zijn heb ik ook ervaren. Ik werkte als marketing manager bij een internationale organisatie. De druk was enorm hoog, de ego’s buitelden over elkaar heen. En ik, met mijn net verworven openheid en zachtheid, manoeuvreerde daar tussendoor. Daar was ik mezelf nog niet eens zo bewust van, tot het moment dat in mijn beoordeling naar voren kwam dat ik harder moest worden. Dat ik te gevoelig was en dat dit niet handig was in die positie. Het meer ‘mens zijn’ dat ik net had bereikt moest ik eigenlijk inleveren, zo voelde het. Ik kwam in de knel. Ik was toch op de goede weg? Ik stond dichterbij mezelf, was juist meer open gaan staan en ja, het is logisch dat als een muur weg is dat dan meer over en weer kan stromen, ook emotie. Wat voor mij persoonlijk de winst van de eeuw was, werd bij dit bedrijf als verlies bestempeld. We hadden beiden een ander beeld bij succesvol zijn. Ik trok mijn conclusie en wist, ik ga nooit meer terug naar hoe het was, hoe hard ik was. Ik ben gegroeid en nu word ik weer ingedrukt (en dus eigenlijk weggedrukt). Ik ging weg bij dat bedrijf. Dat zijn momenten dat je diep van binnen voelt: ga door op je eigen pad, want dat is goed.

Liever zijn 

Die gevoeligheid die heb ik nog steeds. Gevoel van minderwaardigheid kan ineens de kop opduiken. Of verlatingsangst. Ik kan ook heel gevoelig zijn voor gebrek aan waardering. Maar dat zijn gelukkig momenten. Meestal lukt het me om vanuit mezelf te blijven bewegen en weet ik dat ik zóóóó veel verder ben gekomen. Die terugvalmomenten zullen er blijven. Dat is het vallen en opstaan op de weg waarop je stap voor stap tóch vooruit komt. Het is heel normaal dat het goed gaat, maar soms ook wat minder. Dat heeft iedereen, behalve op social media natuurlijk. 😉 Het is juist winst als je de momenten waarop het minder gaat, om wat voor reden dan ook, kan zien voor wat ze zijn: momenten waarop het minder gaat. Accepteren zorgt ervoor dat ze sneller voorbij gaan. Dat besef is onderdeel van het liever zijn voor jezelf. 

En dat ‘liever zijn’ dat kunnen heel wat mensen heel goed gebruiken. Er is nogal wat strengheid en oordeel naar onszelf. Waar we allemaal aan moeten voldoen. Hoe perfect het moet zijn. Hoe gladgestreken. Hoe goed je alles onder controle hebt en houdt. Hoe we willen overkomen. Dat je je gevoel maar beter voor jezelf kan houden. Dat je altijd moet doorgaan. Dat je je verloren voelt, maar je moet presenteren als de winnaar, want zo kennen mensen je toch? Wat zou het helpen als je die ideeën en het moeten een beetje los kon laten.  

Perspectief

Ik heb mezelf de afgelopen maanden ook weer meer onder de loep genomen. Hoe zit het met het coachen? Wat wil je met de stiltewandelingen? Hoe gaat het met Nine Star Ki? Wat staat die website daar mooi te wezen, maar maak ik waar wat daar op staat? Nee, als je het zo strikt bekijkt niet. Maar tegelijkertijd maak ik het meer dan waar! Gaat het namelijk in de basis niet over persoonlijke groei? Dichterbij jezelf komen? Ik zet weer flinke stappen! Wat ik voor een ander kan betekenen, doe ik ook voor mezelf. Is dat niet waar het mee begint?

Hoe dan ook, ideeën stromen, dingen komen op mijn pad en ik voel enthousiasme. Ik ben daarnaast 'in progress/process' als het gaat om mijn uiterlijk. Ik laat mijn haar grijs worden en dat brengt ook best een en ander teweeg. In mijzelf, hoe ik naar mezelf kijk. Hoe anderen reageren op deze stap en wat ik daarbij voel. Het plaatje verandert, wat doet dat eigenlijk met me? Hoe wordt er nu en straks naar mij gekeken? Raakt mij dat wel of niet? Voor mij voelt het heel goed dat ik dit doe, ik heb er ook vertrouwen in dat ik straks nog steeds dezelfde ben, of misschien nog wel meer mezelf ben. Ondanks dat anderen misschien aangeven dat ze me zo niet kennen of zich afvragen waarom ik iets doe waardoor ik er mogelijk iets ouder uit ga zien. Of minder jong, het is maar hoe je het bekijkt. Of misschien wel jonger! Stel dat ik me over bovenstaande helemaal niet druk maak en ik juist vrij ben van dat alles. 😉
Allemaal nieuwe perspectieven. 

Ook hiervan denk ik: hey, het is oké. Ik ben nieuwsgierig naar wat komt en heb goede energie. Ik sta open en laat me een beetje meevoeren met wat zich aandient. 

Laat het maar komen zoals het is. 

Je leven in een ander licht

Oké. En dan heb je je plaats ingenomen in je leven, waar ik in mijn vorige blog over schreef. Je weet: ik mag er zijn. Ik mag gelukkig zijn. Ik leef en ik mag ervan genieten. Heel veel mensen staan er best op deze manier in. Genieten, want je leeft maar één keer. Toch?

Ik had best een flink pad nodig om te komen tot het punt dat ik besefte: het is de bedoeling dat ik hier ben, dat ik leef. Blijkbaar heb ik hier nog iets te doen. Veel verder dacht ik er toen ook niet bij na hoor. Ik stond op mezelf en ik was in mijn leven. 

Later veranderde dat steeds meer. Ik ging dingen bij elkaar optellen, mijn ervaringen naast elkaar leggen en er meer aandacht aan besteden. Ik geloofde altijd al wel dat er meer moest zijn, geloofde ook dat je contact kon hebben met dierbare overledenen, sprak daar soms ook wel over met vriendinnen bijvoorbeeld, schreef erover in mijn dagboek, maar allemaal weinig concreet. Ondanks eerdere heldere ingevingen en ervaringen, zoals uit mijn lichaam gaan had ik persoonlijk geen signalen of seintjes van de ‘overkant’ gekregen, om het maar zo te noemen. 

Levensbeeld

Vanaf het moment dat ik dat wel kreeg, veranderde mijn bewustzijn, mijn wereldbeeld, mijn levensbeeld. De cirkel om mij heen, die ik tot die tijd nog aardig kon bevatten, werd ruimer en ruimer. Het ging niet echt om een Hemel. Dat was op de een of andere manier te afgebakend. Het was nog meer en groter dan dat. Maar omdat ik niet wist wat het dan wel was, of waar het was en hoe oneindig het was, sprak ik maar van ‘de andere kant’, of ‘dat wat er hierna is’, het hiernamaals misschien wel. Ik ben een persoon die dingen moet kunnen vatten en die analyseert tot ze het snapt, of die genoeg bewijs verzamelt. Ik neem nooit zomaar iets aan. Ik kon en kan niet teveel met zweverige verhalen, hoewel ik besef dat wat ik schrijf voor sommigen ook best vaag of zweverig over kan komen. Dat komt omdat je het misschien nog niet kunt (be)vatten. Ik herken het gevoel. Er is heel veel wat ik zelf nog niet kan bevatten én vatten, maar heb altijd de interesse om meer te leren en ervaren. Sommige van die dingen komen wel bij me binnen, waarvan sommige heel sterk en ineens PATS! Andere dingen komen langs, maar blijven niet hangen. Sommige dingen gaan er bij gewoon (nog) niet in en andere dingen zijn een leerproces, zoals energiewerk of vorige levens. Ik geloof ook heel sterk dat je stap voor stap leert en een breder besef krijgt. Je krijgt van het Universum wat je aan kunt, waar je klaar voor bent. 

Hoe dan ook, als je je bewust bent van aanwezigheid van energie van bijvoorbeeld geliefde overledenen, dat dit bestaat, dat ze niet weg zijn, sterker nog, dat ze levendiger en energieker zijn dan ooit, dan ga je jouw leven en je plekje hier op Aarde ook in een ander perspectief zien. Wat ik altijd al vermoedde werd nu waarheid, een weten. Dit begon met een eerste ervaring, waarbij ik dacht: ‘Ik denk dat ik dit heb gevoeld. ‘Ik denk dat ik iets bijzonders heb ervaren.’ Wat moet je anders zeggen als je dingen ervaart die verder gaan dan je wat je voorstellingsvermogen op dat moment is? Gaandeweg heeft dit zich meer en meer verstevigd door allerlei gebeurtenissen die voor mij steeds tastbaarder werden, ook al kon ik ze niet aanraken.

Roadtrip

Gaandeweg dit pad en deze ervaringen kwam ik tot de gedachte: ‘Oké, je hebt dus ons leven hier op Aarde. Je gaat dood, maar eigenlijk ga je naar een andere plek. Je lichaam blijft, je ziel gaat verder. En ergens is dat ook zo, maar ik realiseerde me later ook: ‘Waar je naartoe gaat, daar kom je ook vandaan.’ Er is dus een fase vóór jouw leven op Aarde en een fase ná jouw leven op Aarde. Misschien wel oneindig veel fasen, als je zoals ik geloof dat je nooit verdwijnt. De Aarde is dus niet het vertrekpunt, maar een soort ‘roadtrip’, waarbij je wordt gedragen door je lichaam, jouw tijdelijke huis hier op Aarde. En je leven is de reis van station naar station, langs gebeurtenissen, ervaringen, emoties, leermomenten, geluksmomenten, noem maar op. 

Eén schakel

Ik ga daar later nog wel een keer verder op in, maar als je dit dus bekijkt vanuit omgekeerd perspectief, dan wordt opnieuw jouw leven op Aarde in een heel ander licht gezet. Het is één schakel in iets veel groters. 

Als je beseft, het leven is groter dan wat ik hier op Aarde meemaak.. Hoe kijk je dan naar de eerste zin: Je plaats innemen in je leven? Hoe kijk je dan naar alles wat je meemaakt, of in het verleden hebt meegemaakt? Alles krijgt ineens, zo werkte dat bij mij tenminste, meer betekenis. Wat je meemaakt, was misschien niet voor niets. Misschien was het de bedoeling dat je hier van leerde. Daarmee kijk je ook meteen anders naar nare gebeurtenissen. Oké, je had ze liever niet mee willen maken, als je terugdenkt aan de pijn die je ervan had, maar.. het had wel betekenis. Het heeft je iets gebracht, iets geleerd. Het is niet voor niets gebeurd, blijkbaar was er een reden. 

In een ander licht

Nu een stapje verder. Als je weet en voelt dat je onderdeel bent van een groter geheel. Dat je je sterk verbonden voelt met de energie ‘aan de andere kant’. Dat je hier op Aarde bent om iets te leren, om iets te brengen, om dichterbij je diepste zelf te komen door alle lessen die je leert, alle ervaringen die je opdoet.. dan word je je ook steeds bewuster van je omgeving en de waarde van je omgeving. De mensen om je heen, de natuur (waarover een andere keer meer). Dat heb ik tenminste gemerkt. 

Als ík onderdeel ben van het grotere geheel, dan is alles om mij heen ook onderdeel van dat grotere geheel. Ook de collega waar je altijd gedoe mee hebt, ook die persoon die een misdaad heeft gepleegd. Mensen waar ik wat van vond of vind. Mensen die je liever ziet vertrekken. Iedereen is hier met een reden. Waarom zou ik er wel zijn met een reden en waarom de ander niet? Dit besef zorgt ervoor dat je minder vanuit je ego gaat kijken en handelen. Het beoordelen en veroordelen van een ander? Dat is gedrag dat wordt gevoed door je ego. Jij bent wel goed en de ander niet. Nogmaals, als je dit beseft, dan krijgt iedereen om je heen meer waarde, ook mensen die je pijn hebben gedaan. Misschien waren zij er wel om jou iets te leren. Besef van jouw plek in het grotere geheel en besef van ieders plek in dat grotere geheel, helpt je om álles om je heen in een ander licht te gaan zien. Iedereen is hier met een reden en met een eigen leerproces. 

Open mind

Dit zorgt voor meer verbinding met anderen om je heen. Het zorgt voor een open en mildere blik naar anderen, voor een open mind, het zorgt dat energie kan gaan stromen vanuit jou naar hen en weer terug. Het is ook goed om te beseffen dat ieder op zijn/haar eigen punt staat in het eigen leerproces en dat dit mag. Waar jij misschien al inzichten hebt verworven en een begrip van zaken om je heen, kan een ander hier misschien helemaal niet bij. Waar jij misschien al hebt geleerd om dichterbij jezelf te komen en liefde en verbinding voor te laten gaan, vaart een ander misschien alleen op macht en aanzien. Waar de een het zoekt in kleine dingen gaat de ander voor groot en grootst. Ik vind dat zelf vaak moeilijk om te zien, maar besef ook en herinner mezelf er vaak genoeg aan: dit alles is onderdeel van het leven, van het leven in de grote betekenis, van een individueel maar óók gezamenlijk groeipad en (hopelijk) de mogelijkheid voor meer en meer mensen om veel dichterbij én IN zichzelf te komen. 

Ik laat het hierbij voor nu. Genoeg dingen om even bij stil te staan. 😊 Ik ben benieuwd of bij het lezen van mijn verhaal iets bij je gebeurde, welke gedachte er bij je binnen kwam. 

Veel liefs!

Je plaats innemen in het leven

Wat een mooie zin vind je niet? Je plaats innemen in het leven. Iets wat heel vanzelfsprekend lijkt, is het eigenlijk niet. Het is een bewuste actie, het is een bewuste manier van leven. Als je bedenkt dat je wordt geboren, dat je een naam krijgt die anderen mooi voor je vinden en waarnaar je geacht wordt te luisteren na een paar jaar. Dat je wordt gevormd door opvoeding, regeltjes, normen en waarden. ‘Zo doen we dat niet’, ‘Dit is niet verstandig’, dit is wel goed en dat is niet goed. Dat leer je als kind zijnde allemaal van anderen. Je voelt soms wel aan dat wat gebeurt niet leuk is, of dat je het zelf liever anders had gewild, maar als kind spreek je niet zo snel tegen. Ik deed dat tenminste niet vroeger en ik denk dat veel van jullie zich daarin herkennen. Je wordt gekneed, je leert in de pas te lopen en je wordt door je puberteit heen geduwd richting volwassenheid met een hele zak aan leefregels. 

En dan sta je op jezelf. Dan ga je je eigen leventje opbouwen, met heel veel vallen en ook weer opstaan. Ik kan van mezelf wel zeggen dat ik vanuit mijn beschermde opvoeding en jeugd niet echt klaargestoomd was voor wat komen ging. Ja, de praktische zaken gingen allemaal prima. De studie ook. Want daar deed ik enorm mijn best voor. Ik deed trouwens altijd mijn best en had de lat gigantisch hoog liggen.  

‘Stop existing, start living’ 

Ik moest sterk zijn, altijd. Dat heeft me geholpen om op de been te bleven als het heel moeilijk werd, bijvoorbeeld in relaties. Ondertussen kreeg ik door gebeurtenissen steeds minder vertrouwen in het leven en in geluk. Ik dacht eigenlijk niet dat dat voor mij was weggelegd. Ik ging meer en meer door met functioneren en raakte verder weg van mijzelf. Daar heb ik eerder ook al eens over geschreven. Ik raakte een keer met iemand in gesprek en hij zei: ‘Stop existing, start living.’ Ik keek hem aan ‘hoe durf je dat te zeggen’, maar voelde tegelijkertijd dat hij misschien wel gelijk had. Maar hoe moest je dat doen, leven? Echt leven? Ik wist het niet en dacht eerlijk gezegd ook niet dat dat voor mij was weggelegd. 

Ommekeer

Ohara Koson (1877-1945)

Ik weet nog heel goed het moment waarop over dat ‘leven’ een andere gedachte bij me binnenkwam. Ik was in mijn huisje in Utrecht. Ik wist niet hoe lang ik daar nog kon blijven, want ik werd al lange tijd ernstig gestalkt. Ik was me daar op die plek ineens heel bewust van mijn leven en dat ik het nog had. Ik ging de momenten na van de jaren ervoor en met name de zeer bedreigende situaties die heel recent waren, die ik door was gekomen. Ik voelde, ik had meerdere keren overleefd. Als het de bedoeling was dat ik al zou sterven, dan waren er zat kansen geweest. Het was niet gebeurd. Ik had alles op alles gezet om te blijven staan, om te vluchten, om te vechten, om me er niet onder te laten krijgen. En hier stond ik. Alleen, met mijn leven. Ik besefte op dat moment: als ik er na alles nog steeds ben, dan was het blijkbaar de bedoeling dat ik nog niet zou gaan. Dan heb ik hier nog dingen te doen en is het mijn tijd nog niet. Het klinkt vrij dramatisch als je dat soort dingen denkt als je nog maar in de twintig bent, maar zo was het. Voor mij was die gedachte een ommekeer. Ik was trots op mezelf, ik was heel sterk geweest en moest dat waarschijnlijk nog een tijd volhouden, maar uit het diepe besef dat het de bedoeling was dat ik leefde, putte ik nog meer kracht. 

Ik gunde mezelf het leven, meer en meer. Ik kon beetje bij beetje weer meer genieten. Eerst van heel kleine dingetjes, later ook weer van leuke dingen doen, omgang met anderen, erop uitgaan. Ik ging meer open staan voor wat het leven te bieden had. Ik deed weer mee!

Confronterend

Dit is één deel van een plek innemen in het leven, maar gaat vooral over deelname aan dingen die zich in je omgeving afspelen. Meedoen. Maar ik ging ook veel geld uitgeven aan dingen die ik mezelf gunde. Ik had dat wel verdiend vond ik. Kleding, mooie dingen. Het ging weer goed met mij en dat liet ik zien. Buitenwereld, weet ik nu. Het had niets te maken met daadwerkelijk gaan leven. Daadwerkelijk die plek innemen. Daarvoor was meer nodig. Het heeft jaren en jaren geduurd voordat ik ben waar ik nu ben, met meer besef over mijn eigen plek, mijn eigen rol én verantwoordelijkheid… Dat laatste ging écht starten op een bepaald moment dat me nog heel helder voor de geest staat. Een besef dat op dat precieze moment voelde als een mokerslag. Niet fijn en heel confronterend, maar het was het startpunt van mijn eigen diepgaande ontwikkeling. Ik zeg diepgaand omdat ik daarin heel diep ben gegaan en heel veel heb aangekeken. 

Wat was dan dat moment? Ik was inderdaad gevlucht uit mijn eerdere huis en had in een andere stad een huisje gevonden. De persoon die mij stalkte was achter mijn nieuwe adres gekomen en toen ik het huisje aan het schilderen was, werd aangebeld. Hij was het. Gelukkig kon hij niet meteen naar boven, want er was een intercom en beveiligde deur, maar hij was er en wat niet van plan om weg te gaan. Hij had een brief achtergelaten in de brievenbus en hij bleef aanbellen, om het huis cirkelen, toeteren, alles om te laten weten: ik ga niet weg. Totdat de politie kwam en hij in de boeien werd afgevoerd. Alles wat ik had gehad in mijn eerdere woonplaats leek zich hier te gaan herhalen, met één verschil: mijn eigen bewustzijn. Mijn eigen gevoel dat ik er (nog) mocht zijn. 

Grenzen

Hoe dan ook, in die brief stond dat ik ook een aandeel had in wat mij werd aangedaan. Dat ik ook schuldig was. Ik was niet duidelijk geweest. Hmm… niet duidelijk? En eerlijk gezegd wist ik waar hij het over had. Ik voelde me niet schuldig naar hem, maar was ik wel zo duidelijk geweest als ik zelf altijd had gedacht? Hij was enorm over mijn grenzen gegaan, maar.. had ik die dan wel duidelijk genoeg aangegeven? Ik zei dat ik geen relatie wilde, maar had hem wel binnengelaten toen hij voor de deur stond. Was dat ruimte geven? Zo gingen er nog eindeloos veel gedachten door mijn hoofd. Natuurlijk had hij niet mogen doen wat hij had gedaan. Ja, hij was een gevaarlijk persoon met psychische problemen, met een flink strafblad, bleek achteraf, maar had ik kunnen weten dat dit mij kon overkomen? Dat dit bestond? Dat iemand je dood wilde hebben? Zo ging ik nog wel even door. En het ging mij steeds meer dagen: ik had mijn grenzen niet duidelijk aangegeven. Ik had ‘nee’ gezegd, maar vaak heb ik ook niets gezegd. Dat was geen ja toch? Ik kwam er gaandeweg ook achter dat ik helemaal niet wist hóe ik mijn grens moest aangeven. En waar ik ze wel duidelijk had aangegeven, werden ze alsnog overschreden. Misschien was mijn manier van grenzen aangeven niet duidelijk genoeg? Mijn woorden waren duidelijk, maar ik kromp ineen als ik ze uitsprak, omdat ik wist wat er kon volgen. Ik was er wel, maar ik stond er niet. Waar was dit erin geslopen? 

Eigenwaarde

Als je weet wie je bent en waar je voor staat, dan kun je dat ook bewaken als het erop aan komt. Als je in je opgroeiende leven voor van alles bent behoed en de regels volgde, maar niet zelf bepaalde en dingen uitprobeerde, dan kom je ook niet zoveel dingen tegen die over je grens gaan. Ik had het onvoldoende geleerd. Mijn grens was een muur die ik had opgetrokken, maar dat was een pantser, dat kwam niet van binnenuit. Niet vanuit mijn bewust-zijn, niet vanuit een gevoel van eigenwaarde. 

Dit besef van mijn eigen rol in de ellende die ik had meegemaakt was heel pijnlijk. Het liet me ook inzien dat ik steeds weer dezelfde dingen in mijn leven kreeg, dat ik in een cirkel zat. Dat ik dit keer op keer terug zou krijgen totdat ik ervan zou leren. Hoe kon ik dit doorbreken? Wat moest ik doen? Waar moest ik beginnen? 

Nu was het tijd

Ik had al wel wat therapie gehad, wat toen tot niets had geleid, maar nu voelde ik vanuit mijzelf een motivatie om dichterbij mezelf te gaan staan, meer vanuit mezelf te gaan leven, mijzelf te ontdekken en beter te weten wie ik eigenlijk ben. Ik was tegelijkertijd ook heel bang om dit allemaal aan te gaan. Kon ik dat aan? Ik wist wat ik had weggestopt, als dat allemaal boven zou komen.. Ik dacht echt dat ik dat niet zou overleven. Toch ging ik het aan. Mede omdat ik over een paar jaar graag moeder wilde worden en ik wist dat ik iets moest doorbreken, wilde ik mijn eigen kind niet belasten met mijn trauma’s. Nu was het tijd om iets te gaan doen. 

Ik startte met yoga, met shiatsu-therapie, om mijn eigen lichaam meer te gaan voelen en me bewust te worden van spanning en blokkades. Tegelijkertijd begon ik met Bach-therapie, een bloesemtherapie waarbij verschillende bloesems inwerken op onbalans in je lichaam en geest en je stapje voor stapje terugbrengen naar waar je moet/mag zijn. 

Ik ben sinds die tijd steeds verder gekomen en daarmee steeds dichterbij mezelf. Ik kan zeggen dat ik mijn plek in mijn leven heb ingenomen. Dat is goed, maar ook vaak confronterend. Het gaat dan namelijk ook over alles aankijken, niet wegkijken, niet wegstoppen. Ontdooien wat altijd koud was, gaan voelen wat werkelijk aan de hand is. Vertrouwen op dat je er mag zijn. Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf, voor je acties en voor je eigen geluk. Het bij jezelf zoeken en niet bij anderen. Opmerken wanneer je ego met je aan de haal gaat en het weer terug leggen bij jezelf. 

Levensecht

Over ego gesproken.. Écht leven gaat wat mij betreft niet om het hebben van mooie spullen, aanzien, geld, de verste reizen maken, niets willen missen, overal en nergens zogenaamd geluk najagen. Dat is wat ik heel veel zie om me heen, echt heel veel en waar ik me vroeger ook meer door liet leiden. Ego dat ons laat geloven dat we van alles nodig hebben. Dat zijn wij niet zelf. Wat mij betreft staat dat heel ver af van wat ik hierboven probeerde te beschrijven, namelijk echt je plek innemen in je eigen leven. Bewustzijn van wie je bent en daarin verder groeien. Jezelf omarmen met alles wat er is, alles wat je meemaakt, wat je raakt. Trots zijn op jezelf voor waar je al staat. Genieten van de kleine dingen. Niet te hard oordelen over jezelf en een ander. Gelukkig zijn als je weer een jaar ouder mag worden. Om maar wat levensechte dingen te noemen. :)

Geniet van het weekend lieve mensen! 💛

Afstand van jezelf - deel 2

De vorige keer schreef ik hoe je afstand van jezelf kan nemen, door niet meer te voelen hoe het met je gaat, of als je je daar bewust voor afsluit. Er is ook een andere manier van afstand nemen van jezelf, ook wel ‘uit je lichaam gaan’. In mijn eerste blogpost tipte ik dit al even aan. Mensen die een bijna-dood-ervaring (BDE) hebben gehad, weten hoe je gescheiden kunt worden van je lichaam en hoe het voelt om erboven te zweven en te zien wat er ondertussen met je lichaam gebeurt. Sommigen gaan tijdens zo’n BDE zelfs nog verder weg en gaan een heel andere dimensie binnen, totdat ze worden teruggezonden, omdat ze bijvoorbeeld nog dingen te doen hebben op aarde en hun tijd nog niet is gekomen. 

Ver van mijn bed

Nu is dit voor heel veel mensen een grote ‘ver-van-mijn-bed-show’, veel te zweverig, of zelfs onmogelijk. Ik heb zelf vroeger, zeg voor mijn 20e, ook nooit stilgestaan bij deze mogelijkheid. Ik voelde wel dat je geest en lichaam iets anders zijn en ik dacht ook wel dat er ‘meer’ moest zijn waar je geest dan naartoe gaat na je overlijden, maar hoe dat dan ging, dat wist ik ook niet. Het was misschien meer hoop dan weten of geloven. Vaak word je zelf wijzer door ervaringen. Dat was hier ook het geval. Nu zou ik het trouwens ook eerder hebben over de ziel in plaats van de geest. Waarom weet ik niet. De geest dekt voor mij onvoldoende de lading van wat ‘overgaat’ en meer nog: waar je naartoe teruggaat.

Hoe dan ook. Toen ik studeerde, ik denk dat ik in mijn 2e of 3e jaar zat, hadden we college Franse spreekvaardigheid. Ons werd gevraagd om iets over onszelf te vertellen of over iets wat we hadden meegemaakt. Zonder erbij na te denken vertelde ik dat ik die nacht had gedroomd dat ik doodging. Het flapte er zo uit. Ik was gebeten door een slang en ik voelde dat ik uit mijn lichaam werd getrokken, tot ik boven mijn lichaam hing en ik zag hoe ik echt stierf. Ik was helemaal niet verdrietig en bang, maar was juist heel rustig en voelde me heel licht. Ik was helemaal ontspannen en bekeek alles van een afstandje. Alles was zacht om mij heen. Ik werd wakker en mijn droom stond me heel helder voor de geest. Nu nog trouwens weet ik precies waar ik was in mijn droom, wat er gebeurde, hoe het voelde. Ik had voor mijn gevoel echt iets doorgekregen en voelde een enorme geruststelling. Ik had nooit eerder zo’n soort droom gehad. 

Bij dat college vertelde ik erover. Meteen erna voelde ik een soort ongemak, mensen om mij heen werden een beetje stil. De docente zei dat dit echt heel bijzonder was wat ik had meegemaakt. Ja, inderdaad.. Ik zag het toen puur als een droom, maar wel een fijne en geruststellende. 

Op twee plekken tegelijk

Misschien een half jaar tot een jaar later maakte ik weer iets mee. Ik zat in een verschrikkelijke relatie tijdens (een deel) van mijn studententijd. Toen we een keer echt ruzie hadden en de sfeer heel dreigend was in mijn kamer en ik bang was wat er zou gebeuren, hield ik me een beetje schuil achter een meubelstuk. Op dat moment dat ik daar zat, was ik tegelijkertijd ergens anders in diezelfde kamer. Ineens. Dus ik zat verscholen en op twee meter afstand was ik óók en ik keek naar mezelf. Ik voelde heel duidelijk dat ik op dat moment op twee plekken tegelijk was. Ik was uit mijn lichaam. Misschien uit zelfbescherming, dat weet ik niet. Ik weet wel dat ik nooit meer ben vergeten hoe dat was. Ik heb dit wel eens verteld tegen familie, ook wel tegen vriendinnen. De meest gehoorde reactie: ‘Wat ik vertelde was niet mogelijk en kon ik misschien beter zien als een wens om op dat moment niet op die plek te zijn.’ Ik wist zelf dat mijn ervaring iets heel anders was. 

Dit soort ervaringen neem je mee en soms komt daar meer bij, wat alleen maar meer bevestiging geeft. Zoals het verhaal van een heel dierbare vriend. Hij was pastor bij de kerk in Zwolle waar ik nop een middag naar binnen was gestapt om wat meer duidelijkheid te krijgen over hoe het nu allemaal zat. Ik had behoefte aan een gesprek. Dat dit in zou leidden tot een heel bijzondere vriendschap waarin we van alles over het leven bespraken, dat kon ik toen nog niet weten. Soms kruisen mensen je pad en weet je achteraf dat dat niet voor niets was. 

Levensveranderende ervaring

Hoe dan ook, hij vertelde bij een van onze eerste gesprekken dat hij een BDE had gehad, jaren geleden. Hij vertelde dit toen ik had gepraat over bovenstaande ervaringen. Wat ik had meegemaakt kon wel kloppen. En hij begon ook te vertellen. Hij had een paar jaar ervoor een hartstilstand gehad en was in een tunnel van licht terecht gekomen. Daar had hij ook zijn eerder overleden vrouw gezien. Hij werd vervolgens teruggehaald. Dit is de héél beknopte versie. Ja, hij was getrouwd geweest en had na haar dood besloten om zijn studie theologie op te pakken en toch voor het priesterschap te gaan. Daar kwam hij dan aan als nieuwe priester in een parochie waar de leden ten eerste niet te spreken waren over het feit dat hij getrouwd was geweest én ook nog een gezin had. En die bijna-dood-ervaring dat was helemaal taboe in de kerk. Hij werd erop aangekeken. Ondanks dat sprak hij er open over. Ook voor hem gold, hij kon wel doen of het niet was gebeurd om de lieve vrede te bewaren, maar hij wist beter. Hij had het zelf meegemaakt en hij kon er niet omheen. Het was een levensveranderende ervaring voor hem geweest. Voor mij voelde het destijds als een bevestiging van wat ik zelf had meegemaakt. En er ging bij mij een deurtje open naar ‘wat er nog meer was’. Het werd concreter en ik vertrouwde volledig in het verhaal van deze zeer integere, wijze man met al zijn levenservaring. 

Sinds die tijd heb ik meer geleerd en gelezen over dit onderwerp. Ik ging meer opzoeken, had interesse om er meer over te weten, om meer ervaringen te horen. Ik las het boek van de neurochirurg Eben Alexander die jaren geleden naar buiten trad als wetenschapper die een BDE had gehad, ook al kon dit helemaal niet volgens zijn eigen wetenschap. Hij had dit meegemaakt en moest het delen met de wereld, het onderwerp openbreken. Hij hoopte dat de wetenschap ook een deurtje zou openen naar de mogelijkheid van een BDE. Ik schreef in mijn eerste blog al over de video van Anita Moorjani die ik had bekeken en waarin precies datgene werd beschreven en verteld wat ik in mijn eentje in alle jaren ervoor aan elkaar had geknoopt (bekijk hier een megakorte versie van haar verhaal). Hoe het voelt om uit je lichaam te gaan, waar je dan naartoe gaat, dat er geen tijd en plaats meer bestaat, dat je overal tegelijk kunt zijn, dat je in een groot energieveld/rijk/'realm' terechtkomt waar niets is dan onvoorwaardelijke liefde. 

Meer bewust

Dat beeld dat ik heb is nu nog veel meer gevormd. Zo sterk dat ik niet meer kan spreken van ‘geloven’, maar eerder van ‘weten’. Ook daar wordt met de nodige scepsis op gereageerd in mijn omgeving. Hoe kan ik dat weten? Tja, hoe kan ik omschrijven hoe het voelt als je doodgaat en wat er dan met je gebeurt, als ik zelf nog leef? Hoe kan het dat wat ik omschrijf, over het doodgaan zelf en de uren ervoor, tegen een wildvreemde die ik ontmoet bij een crematie precies klopt met wat haar man haar vertelde toen hij een BDE had gehad? Hoe kan het dat ik uit mijn lichaam ben geweest? Hoe kan het dat ik sindsdien geen angstgevoelens meer heb bij ‘doodgaan’? Het zijn allemaal vragen die ik mezelf heb gesteld en waar ik door de jaren heen meer en meer antwoorden op heb gekregen. 

Mij is weleens gevraagd waarom ik me zo met dit soort onderwerpen inlaat, waarom ik dit niet loslaat en gewoon ga leven. Ik zie het anders. Ik leefde gewoon, nu leef ik in veel vollere en bredere zin. Een leven dat groter is én verder reikt dan je hier op aarde kunt beseffen. Ook al heb ik aardig wat dingen mogen ervaren, ook ik heb nog maar een púntje aangeraakt. Ik ontwikkel me iedere dag iets meer en word me stap voor stap meer bewust, van mijn eigen intuïtie en van de verbinding die vanuit die grotere energie kan worden gelegd. Dat is de reden waarom ik dit beschrijf en mijn ervaringen deel. Ik hoop ermee bij te dragen aan een groter Bewust-Zijn.

Veel liefs 💗