Met de stroom mee

Ik zat aan tafel met mijn klant, dit was een paar jaar geleden. Het ging om een jonge man die bij mij was gekomen voor coaching, een soort laatste poging om iets in zijn leven om te keren. Al was hij zelf toen nog niet zo ver om te beseffen dat er wel eens iets zou kunnen veranderen. Hij zag alles nog zwart en dacht ook niet dat er iets kon verbeteren.

Ik dacht aan een boodschap van Abraham-Hicks waarin ‘Jij’ en je Innerlijk wezen met elkaar in gesprek gaan. Zie ‘Jij’ als wie je hier bent op aarde, je fysieke zelf. Zie je Innerlijk wezen als je grotere zelf, je ziel, de bron, niet-fysieke zuivere positieve energie. Het gaat om het volgende: Stel je voor dat je in een kano zit op de rivier. Je drijft mee met de stroom, heel gemakkelijk. Vervolgens kies je ervoor om de kano om te keren en ga je uit alle macht stroomopwaarts roeien. Het andere ging hiervoor namelijk wel erg makkelijk..

Het gesprek gaat als volgt: 

• Innerlijk wezen: ‘Hoe zou het zijn als je je kano gewoon omkeert en lekker met de stroom meegaat?’
• Jij: ‘Met de stroom mee? Dat is wel heel lui vind je niet?’
• Innerlijk wezen: ‘Hoe lang denk je dit dan vol te kunnen houden?’
• Jij: ‘Dat weet ik niet, maar zo lang als nodig is, want ik zal en moet het zo lang mogelijk volhouden. Zo doen mensen dat nu eenmaal. Je moet vechten als je iets wilt bereiken. Mijn ouders deden dat, hun ouders ook. Iedereen die iets heeft bereikt en iets voorstelt, roeit hard tegen de stroom in. Alle grote prijzen zijn gegaan naar diegene die altijd hard werken, die nooit opgeven en die consequent tegen de stroom in roeiden.’
• Innerlijk wezen: ‘Ik ken de verhalen en redenen die mensen opvoeren waarom zij stroomopwaarts roeien. Maar luister naar wat ik je zeg: ‘Niets van wat je wilt bevindt zich stroomopwaarts. Ik weet dat omdat ik in staat ben om de hele stroom te zien. Wat je wilt bevindt zich altijd op het einde van de stroom bij je laatste nieuwe verlangens. Dit is de levensstroom die al in beweging was voordat jij in dit fysieke lichaam hier op aarde kwam. Als je het toelaat, zal deze levensrivier je stroomafwaarts brengen naar de vervulling van wat jij nodig hebt en wenst. Want het ligt allemaal klaar voor je, als een soort energetisch tegoed, wachtend tot jij er naartoe stroomt.’

Aan de kant staan

Ik vertelde mijn klant over de metafoor van het bootje, van stroomopwaarts naar ‘met de stroom mee’ gaan. Dat de meeste mensen, vooral hier in het Westen, vinden dat je overal voor moet knokken, overal voor moet vechten. Dat niets je zomaar komt aanwaaien. Dat gedachtegoed zit praktisch in ons DNA. Maar, dat dit niet perse de manier is om datgene te krijgen wat echt goed voor je is en wat je graag wilt. Hij ging er even in mee, terwijl hij zich probeerde voor te stellen hoe al die bootjes tegen de rivier in probeerden te komen. 

Toen zei hij: ‘Ik heb voor mijn gevoel überhaupt nooit in een bootje gezeten. Ik ben niet op die rivier. Ik ga niet tegen de stroom in en niet met de stroom mee. Ik sta aan de kant en kijk ernaar.’ Wat zei hij nu eigenlijk? Als je de rivier neemt als metafoor voor de levensstroom, het leven, dan had hij daar tot nu toe niet aan mee gedaan. Het ging aan hem voorbij. 

Vertrouwen

Ik nodigde hem uit om zich voor te stellen dat hij voor het eerst in zijn leven in een bootje zou gaan zitten, dichtbij de kant. Het bootje van zijn eigen leven. Om rustig te dobberen aan de kant en deze eerste stap op hem in te laten werken. Om vervolgens meer om zich heen te kijken, naar de waterkant en het leven tussen het riet. Naar het water om hem heen en de zachte stroom. 

Ik zei: “Bedenk dat je alleen maar in het bootje hoeft te zitten, met de stroom mee hoeft te gaan. Als je aan die beweging gewend bent, bedenk dan wat je graag zou willen. Je hebt nu al jaren ervaren wat je niet wilt. Je hebt alleen maar gevochten tegen alles wat je niet wilde. Zover dat je het punt bereikte dat je werkelijk geloofde dat er voor jou niets beters was te krijgen. Dat is er wel. Voor iedereen zijn de goede dingen weggelegd. Heb vertrouwen en laat het maar op je afkomen, terwijl je rustig in je bootje dobbert en je mee laat bewegen met de stroom.”

Hij wist niet wat hij hiermee aan moest. Vertrouwen? Wat zou er voor hem weggelegd kunnen zijn? Hij heeft hier al die jaren toch nooit iets van gezien? Maar oké, hij zou aan boord gaan. In dat bootje stappen en kijken wat er dan gebeurt. ‘Hoef ik echt niets te doen? – Nee, je hoeft eindelijk eens niets te doen, niets te presteren, niets te verbeteren.’ Hij moest een beetje lachen.

Mogelijkheden

Hij kon toen nog niet bevatten wat met die eerste stap in dat bootje in beweging zou worden gezet. Hij nam voor het eerst regie, zette zelf een stap in zijn levensboot. En liet zich meevoeren. In sessies die volgden besteedden we op geen enkele manier aandacht aan alles wat in zijn leven was gebeurd, alles wat hem al die tijd had achtervolgd. 

Nee, we gingen praten over zijn wensen, mogelijkheden, zijn kwaliteiten. Hij kon zich beetje bij beetje inbeelden hoe zijn leuke nieuwe baan eruit zou zien, wie zijn collega’s zouden zijn, hoe zijn werkplek eruit zag. Hij wenste zich een fijne relatie, met iemand met wie hij iets kon opbouwen. Hij ging zijn toekomstige eigen woonplek visualiseren, zodat hij hopelijk snel weg kon uit het appartement waar hij nu zat met vrienden uit de ‘oude cirkel’. Het ging over kansen en mogelijkheden. Over wat hij allemaal meebracht aan kwaliteiten, hoe hij die meer aan de wereld zou kunnen laten zien. Er ging een wereld open. Van een teruggetrokken jongen die alle vertrouwen kwijt was, werd hij steeds meer een jongen met humor die kansen durfde zien, die ergens op af durfde te stappen, die van zijn verslaving af wist te komen en geld wilde sparen voor de wensen die hij eerder had uitgesproken. 

Die ene stap

Hoe meer je van jezelf vindt dat je niets verdient, dat je het niet waard bent, hoe minder je daadwerkelijk krijgt. Hoe meer je je aandacht richt op positieve gedachten en wat je voor jezelf wenst, hoe groter de kans dat dit je kant op komt. Jij zet zelf dan namelijk de deur open voor iets goeds. Een deur die tot noch toe steeds dicht bleef, omdat jij ‘m dicht hield. Met die ene stap in het bootje, zette deze jongen de deur open, voor zichzelf en voor alles wat hij verdiende. 

Als je dit artikel leest, wat herken je dan van jezelf? Ga jij met de stroom mee, of ga je eerder tegen de stroom in?  

Luister hier naar een sessie over wat Esther Hicks deelt over de boodschap van Abraham over ‘going with the flow’. 

Over de weerstand heen

Ik heb nogal wat reacties gekregen op de blog van vorige week. Sommigen waren bemoedigend, waarin bewondering werd uitgesproken dat ik het ‘opengooide’ en mijn intuïtie durfde te volgen. Een ander was weer wat huiverig, deelde liever niet, want wat zouden anderen misschien gaan denken. 

Iedereen moet zijn eigen gevoel hierin volgen, dat is belangrijk. Toch deed het iets met me. Het triggerde het gevoel dat ik zelf zo lang heb gehad: ‘Laat ik er maar niets over zeggen, want anderen begrijpen het toch niet.’ Ik kreeg ook een heel lief bericht van iemand die ook dergelijke (spirituele) ervaringen kent en ook heeft ervaren dat het voor anderen vaak te ongrijpbaar en daarmee onbegrijpelijk is. Dat is niets nieuws.

In control

In de rationele maatschappij waarin wij leven is er weinig ruimte voor zaken die niet wetenschappelijk bewezen kunnen worden. Dat geldt zeker voor de medische wereld waar een eenduidig westers perspectief leidend is en waar (tot nu toe) vaak geen ruimte is voor alle kennis en ervaring uit het Verre Oosten, waar al duizenden jaren een veel meer holistische kijk bestaat op het leven en op onze gezondheid en waar mensen veel meer meebewegen met de natuur en onderdeel zijn van die natuur. In het Westen hebben we onszelf boven de natuur geplaatst en verwachten we dat de natuur met ons meebeweegt. Wij zijn ‘in control’. Dat denken we tenminste. In oosterse filosofieën is de verbinding tussen hemel en aarde en de levensenergie Ki of Chi een vanzelfsprekendheid. Niets staat los van elkaar, alles is met elkaar verbonden. 

Ook voor ervaringen die meer spiritueel zijn geldt: zolang alles controleerbaar is, dan is het goed. Krijgen we er geen vat op, dan is het niet goed. Om nog maar niet te spreken van verschillende religieuze dogma’s waar ruimte is voor één waarheid, de eigen waarheid. Een andere vorm van controle uitoefenen. 

Verwarring

Maar wat nou, als je én je religieuze waarheid hebt (of de waarheid die je van huis uit hebt meegekregen) én een ervaring opdoet, zoals een bijna-dood-ervaring (BDE) en je ineens geconfronteerd wordt met het feit dat alles wat jij altijd dacht dat waar was, ineens anders is? Dat je ineens een veel breder perspectief krijgt op de wereld en het leven? Dat er ineens twee dingen naast elkaar bestaan, ook al kán dat helemaal niet, volgens jou eigen eerdere ideeën. Je zit ergens nog vast in je oude idee en tegelijkertijd kan je niet heen om wat je hebt meegemaakt.

Dat geeft nogal wat verwarring. Voor jezelf en al helemaal als je het wilt delen met de buitenwereld. 

Ik herken dat zelf heel goed. Ik stuitte allereerst op mijzelf, mijn karakter en mijn opvoeding. Als het op spiritualiteit aankwam, was ik zelf nogal afwijzend, zeker als tiener/puber. Ik geloofde wel dat er iets was, een grote kracht, maar kon me daar tegelijkertijd ook weinig bij voorstellen. Het moest niet te vaag zijn. Kom eerst maar met bewijs. Dan heb je dus nog die buitenwereld waar, in mijn geval, alle deuren dicht bleven voor wat ik in de jaren erna meemaakte en de vragen die ik vervolgens had. 

Laat ik wat andere voorbeelden noemen die ik ben tegengekomen en die ik zelf heel inspirerend vond. 

Scepsis en weerstand

Allereerst: het verhaal van de pastoor die mij heeft begeleid naar het doopsel, toen ik voor in de twintig was. De hele historie van deze man was katholiek, van zijn opvoeding tot aan de invulling van zijn privéleven en uiteindelijk zijn priesterschap. Bij onze allereerste ontmoeting, toen we ons voorstelden aan elkaar, kwam het vrij snel op zijn bijna-dood-ervaring. ‘Ja, hier sta ik vrij alleen in’, gaf hij aan, ‘want volgens de kerk is dit niet passend bij het bestaande beeld van het hiernamaals, en dan ben ik nog wel de pastoor van deze parochie.’ Er was bij veel leden van die kerk scepsis en weerstand. Hij had een paar jaar geleden een hartaanval gehad, had toen een tunnel van onwaarschijnlijk mooi licht gezien waar aan de andere kant zijn vrouw op hem wachtte. Zij was een aantal jaren ervoor overleden, wat tot enorm veel verdriet had geleid bij hem en zijn kinderen. Hij bleef niet in dat licht en bij zijn vrouw, maar kwam terug in zijn lichaam, in het leven op aarde. Het was zijn tijd nog niet blijkbaar. Hij heeft zijn studie theologie afgerond en is gewijd tot priester. Ook vrij ongebruikelijk, een priester die getrouwd was geweest, een gezin had met studerende kinderen. Dit leidde op zich al tot de nodige weerstand. En dan ook nog een BDE. 

Levensveranderend

Wat hij had meegemaakt veranderde zijn kijk op spiritualiteit. Voor de pastoor voelde het als een verrijking, een levensveranderende ervaring die hij ook graag overbracht op anderen. Spiritualiteit mocht best meer ruimte krijgen in ons dagelijks leven, als het aan hem lag. Voor mij was het belangrijk en inspirerend om zijn verhaal te horen. Als hij aangeeft dat hij dit heeft meegemaakt, ondanks alle weerstand die hij ervaart en dat het ‘niet passend’ is in zijn beroep en bij ideeën die leven…dat was voor mij een teken dat hij dit echt heeft ervaren. Dat het echt was wat hij vertelde. Zijn openheid zorgde ervoor dat ik ook kon vertellen over dingen uit mijn leven en de paar ervaringen die ik had opgedaan. Het was veilig bij hem. Hij was voor in de zeventig, ik was voor in de twintig en we voelden een enorme verwantschap, we deelden een visie op het leven en herkenden veel bij elkaar.

Taboe

Het tweede voorbeeld vindt plaats zo’n tien jaar later. Ik had afgesproken met een vriendin. Ze moest iets vertellen, maar ik moest het niet raar vinden. Ze was een tijd terug met een vriendin meegegaan naar een medium. Mijn vriendin had er niet zoveel mee, was nogal rationeel ingesteld, maar ging mee voor haar vriendin, om notities te maken. Wat daar bij het medium gebeurde was zo treffend. Er kwam uiteraard iemand door en de ervaring was bizar zei ze. Meteen dacht ze aan zichzelf, het overlijden van haar opa, hoe ze hem miste en dat ze het gevoel had dat ze nooit echt los van hem was gekomen, hij zat nog helemaal in haar systeem. Ze maakte een afspraak voor zichzelf, bij hetzelfde medium. Ze vertelde niemand iets, zeker haar man niet. Een vrij gelovig man die hier helemaal niets van moest weten. Het was een groot taboe en ze moest dus eigenlijk stiekem gaan. Bij het medium had ze een heel bijzondere ervaring gehad, vertelde ze. Haar opa kwam meteen door. Er kwam allerlei informatie door die alleen zij maar wist, die ze niet met het medium had gedeeld. Zeer gedetailleerde informatie, over waar bepaalde sieraden verborgen lagen, dingen uit de familiegeschiedenis, dat haar opa heel vaak ’s nachts bij haar was en de slaapkamer werd precies beschreven. Het ging maar door. Ze deelde de informatie met mij. Haar man wist nog altijd van niets, ze durfde het niet te vertellen. Hij zat zo vast in zijn eigen ideeën, wat zij nu had meegemaakt, hij zou haar echt voor gek verklaren. Wat mooi is trouwens, later vertelde ze me een keer dat ze het uiteindelijk toch heeft verteld, dat ze niet kon leven met zo’n geheim. Ook wilde ze hem laten weten wat deze ervaring voor haar betekende. Ze hebben er uiteindelijk een gesprek over kunnen voeren en de informatie was zodanig, dat ook hij iets bijdraaide en begreep dat dit ook kan bestaan. 

Bewijs

Soms komen dingen niet voor niets op je pad. Zo ben ik zelf een tijd later naar hetzelfde medium gegaan, met mijn toenmalige partner. Hij had zijn moeder onverwacht verloren. Ik zal nu niet verder ingaan op wat er allemaal tijdens die sessie gebeurde, maar het was verbijsterend. De sfeer, wat doorkwam, de verhalen, het was 200 procent zijn moeder, zei hij zelf. Ik was erbij en noteerde alles wat via het medium doorkwam aan informatie. Dat was een tip van die vriendin van mij. Zo kon je later nog eens nagaan wat nu was gezegd en of het allemaal wel klopte. Ik ben in 2010 zelf nog een keer teruggegaan om contact te leggen met mijn eigen opa. Er kwam toen ook zoveel informatie door. Het was heel persoonlijk. Het medium zei: ‘Hij zegt dat expres zoveel vertelt en zoveel details geeft.' "Want ze wil graag extra bewijs hebben dat dit allemaal klopt", gaf hij via haar door. 

Hij kende mij door en door. Ik had mijn bewijs al meer dan binnen. Mijn deur had al op een kleine kier gestaan, maar ik zette ‘m in de jaren erna steeds iets meer open. Dat heeft alleen maar geleid tot nog meer bijzondere gebeurtenissen.

Een heldere verbinding

Sommige mensen uit mijn 'inner circle' van familie en vrienden kennen mijn interesse in het grotere leven, het hiernamaals, contact met overleden geliefden, gidsen en beschermengelen. Ik heb allerlei boeken gelezen die mij meer inzicht gaven in de materie om ons heen, waar wij onderdeel van zijn, dat zich verder uitstrekt dan dit leven op aarde. Ik heb meermaals een medium bezocht. Heb getuigenissen gekregen van leven na de dood, via video, geschreven tekst, ervaringen van anderen, maar vooral door eigen ervaringen. 

Ik heb ervaren hoe het is om uit je lichaam te gaan en jezelf van een afstand te bekijken. Ik heb ervaren, op talloze manieren, hoe het is als een geliefde overledene contact met je maakt en laat weten, ik ben er. Ik heb directe boodschappen ontvangen van de andere kant met zeer heldere antwoorden op mijn vragen.

Heel vaak, echt heel vaak, krijg ik te maken met wegwuifreacties, scepsis, ongeloof, afstandelijkheid.  Reacties als: 

'Oh ja, jij houdt je daarmee bezig.' 
'Daar hoef je bij mij niet mee aan te komen.'
'En jij gelooft dat?'
'Ga toch eens leven.'
'Steek je energie liever in dingen die echt zijn.'

Ik heb het allemaal gehoord. En toch kan ik me er niet vanaf keren. Dat wil ik ook niet. Ik heb het zelf niet opgezocht, het heeft mij opgezocht. 

Heldere ervaringen

Ik heb allerlei bijzondere ervaringen gehad sinds mijn 17e jaar ongeveer. Ervaringen waar ik niets mee kon destijds, die ik niet begreep, maar die me nog altijd helder voor de geest staan. Daar kwam steeds meer bij. Iedere keer een ander puzzelstuk. Ik wist niet welke puzzel ik aan het leggen was, wist helemaal niet wat ik er allemaal mee moest, maar liet het zo. Een bijzondere ervaring op zichzelf. En nog een. En nog een. Ga zo maar door.

Langzamerhand werd mijn eigen overtuiging en 'weten' opgebouwd en uitgebouwd, zonder dat ik daar zelf erg actief mee bezig was. Ik merkte het meer aan mijzelf, als ik met volle overtuiging kon vertellen hoe het voelt om dood te gaan, om over te gaan, wat er dan allemaal gebeurt. Waar je naartoe gaat, hoe het daar is. Hoe kon ik dat weten? Ik had het nooit meegemaakt, toch? En toch was ik zo stellig, iets enorm groots nam plaats in mij en liet mij uitspreken wat voor mij zo vanzelfsprekend was, maar waarvan ik tegelijkertijd nog geen enkel begrip kon hebben.

Altijd botste ik tegen een muur op. Onbegrip, honend gelach. Ik was voornamelijk alleen met mijn overtuiging. Ik hield me veelal stil, tenzij me werd gevraagd hoe ik dacht dat het allemaal zat.

Verdieping en aanmoediging

Al die boeken die ik heb gelezen, waren er allemaal ter bevestiging, weet ik nu. Om te begrijpen wat ik had meegemaakt, om houvast te krijgen binnen al die ervaringen. Ik las eigenlijk vaak wat ik allang had gevoeld. Wel gaf het nog meer verdieping en aanmoediging om meer te leren én om niet langer stil te zijn.

Ik heb op basis van allerlei diep persoonlijke ervaringen een eigen beeld gevormd van hoe het moest zijn, hoe het allemaal werkt, in ons, om ons heen, in dit leven en daaraan voorbij. Dat beeld bleek heel nauwkeurig te zijn en kloppend met wat anderen ook delen, waar ik veel later pas bewust van werd, want eerder liet ik het vooral links liggen. Ik denk aan het verhaal van Anita Moorjani dat naar me toe kwam via een (inmiddels goede) vriendin die ik op dat moment nog helemaal niet kende. Alles wat Moorjani vertelde over haar bijna-dood ervaring en wat ze aan de andere kant zag, klopte met wat ik twintig jaar ervoor al eens had opgeschreven voor mezelf.

Warmte en liefde

Ik denk aan die ene keer bij een crematie. Ik zat aan tafel bij mijn ouders en een voor mij onbekende dame. We hadden het over degene die was overleden. Uit het niets vertelde ik hoe het voor haar was geweest om heen te gaan en dat ze tijdens het overlijden zelf al onderdeel werd van alle warmte en liefde aan de andere kant en dat ze tijdens het stervensproces ook al gedeeltelijk daar was. Tegelijkertijd met hier.

Die onbekende dame keek me diep in de ogen aan en zei: 'Precies wat jij nu vertelt en wat je omschrijft, vertelde mijn man nadat hij een bijna-doodervaring had gehad. Met alle details zoals jij ze nu beschrijft.'

Mijn ouders wisten niet zo goed wat ze hiermee aan moesten, we zeiden er verder niets meer over, maar die dame en ik deelden op dat moment iets groots dat over en weer schoot tussen onze blikken.

Vertrouwen

Ik ben voorbij het punt van stil zijn, van stilhouden. Het is niet voor niets dat ik zo vaak in gesprekken beland waar vragen worden gesteld over 'hoe het zit'. Het is niet voor niets dat ik al die ervaringen heb gehad en nog steeds heb. De connectie die ik ervaar is er niet voor niets. De aanmoediging die ik van de andere kant krijg om te delen wat ik weet, om te vertrouwen op wat ik weet en er iets mee te doen, die herhaalt zich.

Daarom schrijf ik dit.

Wil je meer weten over mijn werk als coach? Neem gerust een kijkje op www.natureflows.nl.

Van start met mijn blog

Hi lieve lezer,

Voordat ik mijn eerste verhaal met jullie deel, een kort stukje ter introductie, als officieel startsein van mijn blog. 

Ik dacht dat ik het met mijn website en social media wel zou redden in het delen van mijn berichten, verhalen en (hopelijk) inspirerende boodschappen. Dat blijkt niet zo te zijn. :) Ik heb altijd al graag geschreven en zeker de laatste tijd merk ik dat verhalen 'naar buiten' komen. Dat ik graag wat dieper op een onderwerp in wil kunnen gaan en jullie meer mee wil kunnen nemen in verschillende dingen die spelen.

Denk daarbij aan persoonlijke ervaringen, verhalen uit mijn coachpraktijk, de verbinding met de natuur die ik zo sterk ervaar, maar ook hoe ik meer en meer vanuit mijn eigen natuur leer te bewegen. Met de nodige ups en downs natuurlijk. Wie heeft ze niet. Daarnaast neem ik je ook graag mee in mijn verhalen tussen hemel en aarde, het leven in de grote zin van het woord, een oneindig krachtveld en de rode draad in mijn persoonlijke ontwikkelstuk. 

Hopelijk brengen mijn verhalen jou inspiratie en vertrouwen en motiveren ze je om zelf ook dat stapje naar binnen, naar jouw eigen kern te zetten en vanuit jouw grootste eigen kracht te gaan leven.

Liefs, N.

PS. Vind je het leuk om eens op mijn website te spieken? Ga dan naar www.natureflows.nl.

Je kunt me natuurlijk ook volgen op Instagram en Facebook.